WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 maja 2015r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w XVII Wydziale Karnym Odwoławczym, w składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Judejko /spr./

Sędziowie: SSO Dorota Maciejewska-Papież

SSR del. do SO Joanna Knobel

Protokolant: st. prot. sąd. Agnieszka Popławska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Anny Oszwałdowskiej – Kocur

po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2015 r.

sprawy S. G.

oskarżonego z art. 209 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Grodzisku Wlkp. – VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Nowym Tomyślu z dnia 28 listopada 2014r., sygn. VII K 89/14

1.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2.  zwalnia oskarżonego od obowiązku zwrotu na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za drugą instancję.

Joanna Knobel Anna Judejko Dorota Maciejewska -Papież

UZASADNIENIE

Wyrokiem wydanym w dniu 28 listopada 2014 roku w sprawie VII K 89/14 Sąd Rejonowy w Grodzisku Wlkp. – VII Zamiejscowy Wydział Karny w Nowym Tomyślu uznał oskarżonego S. G. za winnego tego, że:

1.  w okresie od 12 maja 2006 roku do l października 2009 roku w B., gmina L. województwo (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, uporczywie uchylał się od wykonywania ciążącego na nim z mocy ustawy oraz ustalonego orzeczeniem Sądu Okręgowego w Poznaniu sygn. akt I C 3555/03 z dnia 30.05.2005r. obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swej małoletniej córki M. G. i przez to naraził ją na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, tj. za winnego popełnienia występku z art. 209 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., za który wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  w okresie od 10 października 2011 roku do lipca 2013 roku w B., gmina L., województwo (...), uporczywie uchylał się od wykonywania ciążącego na nim z mocy ustawy oraz ustalonego orzeczeniem Sądu Okręgowego w Poznaniu sygn. akt I C 3555/03 z dnia 30.05.2005r. obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swej małoletniej córki M. G. i przez to naraził ją na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, tj. za winnego popełnienia występku z art. 209 § 1 k.k., za który wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

W punkcie 3. wyroku Sąd na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § l k.k. połączył wymierzone jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu karę łączną l roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W ostatnim punkcie wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu, zwalniając oskarżonego od obowiązku ich ponoszenia.

Wyrok powyższy zaskarżył oskarżony wskazując, zarzucając orzeczeniu Sądu Rejonowego brak obiektywizmu, brak możliwości przedstawienia na rozprawie dowodów i brak możliwości wypowiedzenia się. Skarżący wniósł o skorzystanie z dobrobytu warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary łącznej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego okazała się oczywiście bezzasadna.

Na wstępie należy zauważyć, iż Sąd Rejonowy w sposób staranny rozważył dowody i okoliczności ujawnione w toku przewodu sądowego i na ich podstawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz zastosował właściwą kwalifikację prawną czynów przypisanych oskarżonemu. Swoje stanowisko w tym zakresie Sąd przedstawił szczegółowo w pisemnym uzasadnieniu, odpowiadającym wymogom art. 424 § 1 k.p.k., umożliwiając tym samym kontrolę odwoławczą zaskarżonego orzeczenia. Sąd Okręgowy nie dostrzegł wreszcie uchybień wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k., które powodowałyby konieczność uchylenia wyroku niezależnie od granic zaskarżenia. W tej zatem sytuacji instancyjną kontrolę zaskarżonego wyroku Sąd odwoławczy ograniczył jedynie do zarzutów wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego.

Zauważyć przy tym należy, iż S. G. we wniesionym przez siebie środku odwoławczym nie kwestionował ani poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych ani wysokości wymierzonych mu kar jednostkowych i kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności – do czego podstaw nie znalazł i Sąd odwoławczy, uznając że kary jednostkowe uwzględniają stopień zawinienia oskarżonego jak i stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, zaś kara łączna uwzględnia dyrektywy jej wymiaru – wskazując jedynie, iż w stosunku do niego winna zostać wymierzona kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Argumentów skarżącego w tym zakresie nie sposób jednak podzielić.

Trzeba bowiem podkreślić, że skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary możliwe jest jedynie wówczas, kiedy w stosunku do oskarżonego możliwe jest sformułowanie pozytywnej prognozy kryminalistycznej, a zatem ustalenie, iż mimo zaniechania wykonania kary, nie wstąpi on ponownie na drogę przestępczą i przestrzegać będzie porządku prawnego. Niestety w opinii Sądu Odwoławczego sformułowanie takiej prognozy w stosunku do S. G. nie jest możliwe.

Nadmienić w tym miejscu należy, iż oskarżony przed popełnieniem czynów objętych niniejszym postępowaniem już kilkukrotnie naruszał przepisy ustawy karnej popełniając przestępstwa przeciwko mieniu, dokumentom, bezpieczeństwu w komunikacji, a nadto przestępstwo z art.209§1kk. Jednocześnie wobec S. G. stosowano początkowo kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, jednak postawa oskarżonego – w tym powrót na drogę przestępstwa – skutkowały zarządzeniem wykonania orzeczonych kar. Nie powstrzymało to jednak oskarżonego od ponownego złamania przepisów prawa.

Co więcej, S. G. pierwszego z czynów wskazanych w zaskarżonym wyroku dopuścił się w okresie próby związanym z warunkowym przedterminowym zwolnieniem go z zakładu karnego, a nadto w warunkach recydywy specjalnej określonej w art.64§1kk. Oskarżony miał świadomość, że w tym okresie jego zachowanie podlegać będzie szczególnej kontroli i skutkować może odwołaniem przedterminowego zwolnienia, do czego jednak zdawał się nie przywiązywać żadnej wagi i nie wywiązywał się z ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego wobec jego córki.

Wskazuje to wyraźnie, że oskarżony nie ma praktycznie żadnego szacunku dla norm prawnych a konsekwencje ich złamania nie odstraszają go od ich łamania. Dopuszczenie się przez oskarżonego kolejnych przestępstw dowodzi wyraźnie, iż sformułowana wobec niego uprzednio pozytywna prognoza kryminalistyczna była błędna i tylko kara o charakterze izolacyjnym spełnić mogłaby swą funkcję w zakresie prewencji indywidualnej.

Odnośnie wskazanych w apelacji okoliczności dotyczących stanu zdrowia oskarżonego stwierdzić należy, że problemy zdrowotne oskarżonego i związane z tym ograniczenie zdolności do pracy, pojawiły się już po popełnieniu przypisanych mu czynów i nie mogły mieć zatem znaczenia dla kwestii jego odpowiedzialności za te czyny. Nie należy przy tym przywiązywać zbyt dużej wagi do podnoszonego przez skarżącego argumentu, iż odbywanie przez niego kary pozbawienia wolności w zasadzie uniemożliwi mu dalsze łożenie na utrzymanie córki, przez co obowiązkiem tym zostanie obarczony Skarb Państwa. Trzeba mieć bowiem na uwadze, iż również przebywając na wolności oskarżony nic z ciążącego na nim obowiązku sobie nie robił, co pozwala wnioskować, że podnoszone przez niego argumenty są obliczone jedynie na uniknięcie izolacji penitencjarnej.

Kierując się powyższymi względami Sąd Okręgowy nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia, utrzymał je w mocy, uznając jednocześnie wniesioną apelację za oczywiście bezzasadną.

Nadmienić należy, iż apelacja jest oczywiście bezzasadna (vide: art. 457 § 2 k.p.k.) jeżeli w sposób oczywisty brak jest wątpliwości co do tego, że w sprawie nie wystąpiły uchybienia określone w art. 438 k.p.k. oraz art. 439 k.p.k. a nadto nie zachodzi przesłanka z art. 440 k.p.k. Apelacją oczywiście bezzasadną jest taka, której bezpodstawność, niezasadność nie budzi wątpliwości. Zasadność (lub jej brak) apelacji wiązać należy bowiem z oceną trafności uchybień, jakie w apelacji zostały wskazane. Wskazane powyżej okoliczności uzasadniające określenie przedmiotowej apelacji za oczywiście bezzasadną zachodziły niewątpliwie w niniejszej sprawie. Argumenty apelacji pomijały bowiem istotne okoliczności sprawy (lub stały w rażącej opozycji do nich), względnie tyczyły się okoliczności nieistotnych z punktu widzenia wymiaru kary.

W ostatnim punkcie rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy orzekł o kosztach postępowania odwoławczego na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwalniając oskarżonego od obowiązku ich ponoszenia. Podkreślić należy, iż zwolnienie od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania winno stanowić wyjątek od zasady, że ponosi je ta strona, która swym zachowaniem wygenerowała ich powstanie. W ocenie Sądu odstąpienie od powyższej zasady było zaś uzasadnione – oskarżony utrzymywał się bowiem ze środków pochodzących z opieki społecznej a obecnie – w związku z koniecznością odbycia kary pozbawienia wolności – jego możliwości majątkowe i zarobkowe ulegną dalszemu ograniczeniu.

Joanna Knobel Anna Judejko Dorota Maciejewska - Papież