Sygn. akt I ACa 267/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2015 roku

Sąd Apelacyjny w Lublinie, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia	SA Jerzy Nawrocki (spr.)
Sędzia: Sędzia:	SA Ewa Popek SO del. Ewa Bazelan
Protokolant	Sekretarz sądowy Magdalena Szymaniak

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2015 roku w Lublinie na rozprawie

sprawy z powództwa P. S.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 30 grudnia 2014 roku, sygnatura akt I C 222/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda P. S. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

I A Ca 267/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 grudnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Lublinie po rozpoznaniu sprawy z powództwa P. S. przeciwko Towarzystwu (...) w W. o zapłatę zasądził od pozwanego Towarzystwa na rzecz powoda 75.901 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 grudnia 2012 r. i 2.475 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

Nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Lublinie od pozwanego Towarzystwa kwotę 3.814 zł tytułem części opłaty od pozwu oraz 1.412 zł tytułem części wydatków zaś od powoda P. S. z zasądzonego na jego rzecz w pkt I wyroku świadczenia 1.483 zł tytułem pozostałej części opłaty od pozwu oraz 549,09 zł tytułem pozostałej części wydatków.

Powód wnosił o zasądzenie na jego rzecz tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania w związku z wypadkiem, któremu uległ w dniu 4 kwietnia 2011r., kiedy to został potrącony na przejściu dla pieszych. Na dochodzone kwoty składały się:

-

kwoty 96.000,- zł, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 listopada 2012 r. do dnia zapłaty;

-

kwoty 9.432,00 zł tytułem zwrotu kosztów opieki nad poszkodowanym P. S. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia z listopada 2012 r. do dnia zapłaty;

-

kwoty 52,00 zł zwrotu kosztów dojazdu rodziny do szpitala do poszkodowanego P. S. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 27 listopada 2012 r. do dnia zapłaty;

-

kwoty 450,00 zł z tytułu zwrotu kosztu zniszczonego ubrania wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 27 listopada 2012 r. do dnia zapłaty.

Pozwany w postępowaniu likwidacyjnym po przyjęciu 75% przyczynienia powoda do zaistnienia szkody, wypłacił na rzecz P. S. kwotę 3.750,00 zł tytułem zadośćuczynienia, a także łączną kwotę 282,50 zł tytułem odszkodowania.

Postanowieniem z dnia 4 września 2013 r. Sąd na wniosek powoda wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego M. M. (1), który nie uznał powództwa, wnosił o jego oddalenie. (k. 306).

Sąd Okręgowy ustalił, że dniu 4 kwietnia 2011 r. przy ul. (...)w L. na przejściu dla pieszych potrącony został P. S., który przechodził przez jezdnię wraz z kolegą M. M. (2).

Do wypadku doszło w ten sposób, że P. S. i M. M. (3) około godziny 22 ( 40) opuścili bar i udali się do domu. Po upływie około 15 minut na przejściu dla pieszych na ul. (...) M. M. (3) zatrzymał się, mniej więcej na środku przejścia, a powód kontynuował przechodzenie przez jezdnię. Samochód uderzył powoda lewym przednim rogiem. Mężczyźni przechodzili środkiem przejścia dla pieszych. Samochód był jedynym na drodze. W chwili wypadku poszkodowany był nietrzeźwy ( zeznania M. M. (3), k. 306v-307v, zeznania P. S., 00:01:58, k. 134, 00:01:33, k. 358). (1,17 mg/l alkoholu we krwi) (okoliczność bezsporna, k. 8 akt sprawy 3 Ds. 2080/11).

Kierujący pojazdem M. M. (1), przekroczył dopuszczalną prędkość oraz nie ustąpił miejsca pieszemu, nie zachowując szczególnej ostrożności.

W wyniku tego zdarzenia doszło do złamania prawej goleni, złamania otwartego bliższego paliczka IV palca lewej ręki oraz złamania żuchwy (okoliczności bezsporne, opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii S. G., k. 338-339, opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych W. K., k. 239-256, opinie uzupełniające, k. 307v, k. 315-322).

W chwili przed wypadkiem prędkość samochodu V. mieściła się w przedziale 70 - 75 km/h (k. 253). Przy przyjęciu prędkości początkowej 70 km/h w chwili zagrożenia samochód był w odległości ok. 47,6 m, a przy prędkości 75 km/h – 50,7m przed przejściem. Prędkość zderzeniowa wynosiła ok. 40 km/h. Przy prędkości początkowej 60 km/h M. M. (1) zdążyłby wyhamować na tyle, by pieszy zdążył usunąć się z toru ruchu samochodu.

Znak ostrzegawczy A-30 „inne niebezpieczeństwo” znajdował się w odległości 71 m przed przejściem wyznaczonym znakami poziomymi. Pod znakiem umieszczona była tabliczka T-14 „wskazująca miejsce częstych wypadków polegających na potrąceniu pieszych z samochodami. Widząc te znaki kierujący samochodem powinien zachować szczególną ostrożność.

Kierujący samochodem usiłował ustąpić drogi pieszemu rozpoczynając hamowanie, ale przy prędkości nie mniejszej w niż 70 km/h, nie miał fizycznej możliwości uniknięcia wypadku (opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych W. K., k. 239-256, opinie uzupełniające, k. 307v, k. 315-322).

W skutek zdarzenia zniszczeniu uległo ubranie powoda o wartości około 350 zł - płaszcz wełniany marki (...) 250,00zł, spodnie jeansowe marki T. (...). – 100zł i buty marki(...)o wartości 100,00 zł (okoliczność bezsporna, zeznania P. S., 00:01:58, k. 134, 00:01:33, k. 358).

Dochodzenie prowadzone w sprawie o czyn z art. 177 § 1 k.k., przeciwko M. M. (1) przez Prokuraturę Rejonową (...)w L. z uwagi na brak znamion czynu zabronionego zostało umorzone (okoliczność bezsporna, postanowienie o umorzeniu dochodzenia, k. 93-96 k. 34-40 z akt sprawy 3 Ds 2080/11, z akt szkody 3944/12/ 33/56).

Po wypadku powód został przewieziony na Oddział Ortopedii i Traumatologii Samodzielnego Publicznym Szpitalu Klinicznym w L.. Powód początkowo w szpitalu przebywał w okresie od dnia 5 kwietnia 2011 r. do dnia 12 kwietnia 2011 r.

W dniu 6 kwietnia 2011 r. wykonano zamkniętą repozycję i stabilizację złamania goleni prętem śródszpikowym blokowanym Synthes pod kontrolą monitora RTG oraz zamkniętą repozycję i stabilizację złamania śródstawowego podstawy paliczka bliższego palca IV lewej ręki stabilizatorem zewnętrznym Hofmana. Powód został wypisany ze szpitala 12 kwietnia 2011 roku.

Leczenie ambulatoryjne było prowadzone w Poradni Klinicznej (...) w L., a usprawniające w Poradni Rehabilitacyjnej w L., przy ul. (...).

W dniach od 31 stycznia do 8 lutego 2012 roku powód był powtórnie hospitalizowany w celu usunięcia materiału zespalającego. Na kontrolnej wizycie w dniu 22 stycznia 2013 roku leczenie zakończono (k. 26 akt szkody 3944/12/ 33/56).

W trakcie pobytu powoda w szpitalu codziennie odwiedzali go rodzice. Jeździli do niego samochodem marki V. (...). Do szpitala w jedną stronę jest około 3 km.( zeznania E. S. 00:15:18, k. 134, zeznania R. S., 00:24:22, k. 134).

Orzeczeniem z dnia 9 sierpnia 2012 roku P. S. został zakwalifikowany do lekkiego stopnia niepełnosprawności do 31 sierpnia 2014 roku (orzeczenie, k. 23-24).

Po powrocie do domu ze szpitala w okresach od 13 kwietnia do 30 czerwca 2011 r. oraz od 9 lutego do 31 marca 2012 r. wymagał pomocy i opieki sprawowanej przez inną osobę ( opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii S. G., k. 338-339). Opiekę nad synem sprawowała E. S.. Pomagała powodowi m.in. się myć, karmiła go, zmieniała opatrunki, robiła zastrzyki. Po pierwszej operacji opiekowała się przez okres około 3 miesięcy, po drugiej około 2 miesięcy.

Pomoc w sprawowaniu opieki zapewniał również R. S., który kupował leki, dowoził powoda do szpitali i na rehabilitację. Opieka zajmowała średnio 6 godzin dziennie (zeznania E. S., matka powoda 00:15:18, k. 134, zeznania R. S., 00:24:22, k. 134).

P. S. w dacie wypadku miał 23 lata. W okresie od 14 września 2010 roku do 13 marca 2011 roku odbywał staż w (...)w L. na stanowisku pracownika gospodarczego ( sprawozdanie z przebiegu stażu, k. 16, opinia, k. 17).

Po wypadku miał problemy z poruszaniem się. Obecnie w trakcie większego wysiłku puchnie mu kolano, boli go staw skokowy. Nie może uprawiać sportu. Nie mógł jeść . Obecnie nie leczy się (zeznania P. S., 00:01:58, k. 134, 00:01:33, k. 358). Powód nie jest aktywny fizycznie. Przed wypadkiem grał w piłkę nożną, koszykówkę. Teraz boi się przechodzić przez ulicę. Samodzielnie bierze leki, maści przeciwbólowe. Czasami mówi, że boli go szczęka gdy je coś twardego (zeznania E. S., matka powoda 00:15:18, k. 134, zeznania R. S., 00:24:22, k. 134).

Chód powoda jest wydolny, bez utykania. Prawa kończyna jest skrócona ok. 1,5 cm, ale nie ma to wpływu na upośledzenie zdolności chodzenia. Powód nie potrzebuje korzystać z kul łokciowych. Było to niezbędne przez pierwsze pół roku od urazu. Pourazowa dysfunkcja prawej kończyny dolnej ma charakter stały i może prowadzić do przeciążeń głównie prawego kolana. Powód nigdy nie odzyska sprawności sprzed wypadku. Nie można wykluczyć, że w dalekiej przyszłości mogą wystąpić pourazowe zmiany zwyrodnieniowe w obszarze kostnym goleni objętym złamaniem. Powód nie wymaga stosowania leków. Trwały uszczerbek na zdrowiu w zakresie stanu ortopedycznego biegli określili w wysokości 9 % (dokumentacja medyczna, k. 29-31, 34-91, 167-181, opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii S. G., k. 338-339).

Pismem z dnia 23 listopada 2012 r. (data wpływu 26 listopada 2012 r.) powód zgłosił pozwanemu szkodę żądając przyznania zadośćuczynienia w wysokości 100.000,- zł, kosztów opieki w wysokości 9.432,00,- zł, kosztów dojazdu – 52 zł oraz zniszczonego ubrania 450zł (okoliczność bezsporna, pismo, k. 2 akta szkody 3944/12 /33/56).

Tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę pozwany wypłacił powodowi kwotę 3 750,00 zł koszty opieki osoby trzeciej 157,50 zł koszty zniszczonej odzieży 112,50 zł koszty dojazdów 13,00 zł ( okoliczność bezsporna, decyzja z dnia 19 lutego 2013, akta szkody 3944/12 /33/56).

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przywołane dowody.

Sąd Okręgowy zważył, że podstawa odpowiedzialności pozwanego nie była sporna. Wynikała ona z art. 34 ust. 1, art. 35 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Z kolei istota odpowiedzialności sprawcy wypadku opiera się na zasadzie ryzyka i wynika z treści art. 436 § 1 k.c. W ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania wyłącznej winy powoda za spowodowanie wypadku jak również przyjęcia przyczynienia się poszkodowanego do powstania lub rozmiarów szkody.

W sprawie wykazano, że poszkodowany prawidłowo poruszał się przez przejście dla pieszych. Przyczyna wypadku tkwiła zaś w nadmiernej prędkości kierowcy, który nie tyko przekroczył prędkość administracyjnie dopuszczalną ale i nie zachował szczególnej ostrożności, zbliżając się do przejścia dla pieszych.

Zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.0.1137 t.j.) pieszy, przechodząc przez jezdnię lub torowisko, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, korzystać z przejścia dla pieszych. Pieszy znajdujący się na tym przejściu ma pierwszeństwo przed pojazdem. Art. 26. 1 ustawy stanowi, iż kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu.

Stosownie do art. 14 ustawy zabrania się wchodzenia na jezdnię bezpośrednio przed jadący pojazd, w tym również na przejściu dla pieszych. W ocenie Sądu Okręgowego opisana sytuacji nie miała jednak w sprawie miejsca. Jak wynika z opinii biegłego w chwili wejścia powoda na jezdnię samochód znajdował się od 47,6 do 50,7 m od przejścia dla pieszych. Brak zatem podstaw do uznania , że powód wtargnął na jezdnię, w sytuacji gdy powód wszedł na oznakowane przejście dla pieszych, a gdy nadjeżdżający pojazd znajdował się w odległości bezpiecznej, a do wypadku doszło jedynie z na skutek przekroczenia dozwolonej prędkości przez kierującego samochodem i nie zachowania szczególnej ostrożności w sytuacji gdy zbliżał się do przejścia dla pieszych.

Podstawę prawną zadośćuczynienia stanowi treść art. 445 kc w zw. z art. 444 kc. Zgodnie ze wskazanym przepisem, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie jest sposobem naprawienia krzywdy ujawnionej jako cierpienia fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienia psychiczne (negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, czy rozstroju zdrowia). Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Wysokość zadośćuczynienia powinna opierać się zawsze na indywidualnej sytuacji stron i obiektywnych kryteriach poniesionej krzywdy. Nie może być to ani kwota symboliczna ani zawyżona, lecz utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa ( por. wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1985r. II CR 94/85 LEX nr 8713).

Powód w następstwie wypadku doznał znacznych cierpień fizycznych i psychicznych. Przed wypadkiem miał 23 lata, był aktywny, sprawny fizycznie, uprawiał liczne sporty. Obecnie stan zdrowia spowodowany wypadkiem uniemożliwia mu uprawianie sportu. Proces leczenia nie przyniesie powrotu do stanu zdrowia sprzed wypadku. Powód nadal odczuwa także dolegliwości bólowe . Krzywda powoda wynika zatem także z konieczności zmiany dotychczasowego aktywnego życia i uwzględnienia znacznych ograniczeń ze względu na stan zdrowia.

Jak wynika z opinii traumatologa powód wymagał przez okres 6 miesięcy korzystania z kul łokciowych. Powód nigdy nie odzyska sprawności sprzed wypadku. Obecnie prawa kończyna jest skrócona ok. 1,5 cm. Pourazowa dysfunkcja prawej kończyny dolnej ma charakter stały i może prowadzić do przeciążeń głównie prawego kolana. Nie można wykluczyć, że w dalekiej przyszłości mogą wystąpić pourazowe zmiany zwyrodnieniowe w obszarze kostnym goleni objętym złamaniem. W wyniku wypadku powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie stanu ortopedycznego w wysokości 9 %. Konsekwencje wypadku dla powoda są trwałe, gdyż zgodnie z opinią biegłego nie ma szans na powrót powoda do stanu zdrowia sprzed wypadku. Sąd miał jednocześnie na względzie, że proces leczenia został zakończony. Nie występuje upośledzenie zdolności chodzenia.

Mając na uwadze rodzaj doznanych urazów, ich zakres, natężenie i czas trwania leczenia, trwałości skutków naruszenia, stopień ich uciążliwości, wiek powoda, Sąd uznał, iż odpowiednie zadośćuczynienie, adekwatne do krzywdy jakiej doznał i nadal odczuwa P. S., stanowić będzie kwota 70.000 zł. Ponieważ powód otrzymał wcześniej od pozwanego kwotę 3.750 zł, tytułem zadośćuczynienia, pozostała do zasądzenia z tego tytułu kwota 66.250,- zł.

Zasadne są również roszczenia w zakresie odszkodowania z tytułu kosztów opieki, dojazdów do powoda przez członków rodziny oraz zwrotu kosztów utraconego ubrania.

Opinia biegłego wskazuje, że po powrocie do domu ze szpitala powód wymagał pomocy i opieki ze strony innych osób. Sąd przyjął, iż powód wymagał takiej pomocy w wymiarze średnio 6 godzin dziennie, co daje kwotę 9.432,-zł (6 godzin x 131 dni x 12,- zł) Koszty stawki godzinowej opieki ustalono w oparciu o informację z Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w L. – dane ze strony internetowej (...) w L., k. 28). Z tytułu kosztów opieki pozwany wypłacił powodowi kwotę 157,50 zł. Tym samym zasądzić należało kwotę 9.274,50 zł.

Sąd przyjął wartość rzeczy zniszczonych, przy uwzględnieniu stopnia zużycia na kwotę 450 zł.W tej sytuacji, mając na uwadze, że z tytułu zniszczenia odzieży pozwany wypłacił powodowi kwotę 112,50 należało na rzecz powoda zasądzić kwotę 337,50 zł.

Powód wykazał także zarówno celowość ani wysokości poniesionych kosztów związanych z dojazdami do szpitala. Roszczenie w tym zakresie obejmuje 17 odwiedzin do szpitala oddalonego 3 kilometry w jedną stronę, przy uwzględnieniu ceny paliwa na 5,20 zł za litr paliwa, przy przyjęciu zużyciu paliwa na poziomie 10l/100km (102 km x 10l x 5,20 zł: 100). Mając na uwadze, że w toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powodowi z tego tytułu kwotę 13,00 złotych należało zasądzić na rzecz powoda 39 zł.

Pozwany przed procesem nie kwestionował wysokości szkody powoda obejmującej zniszczone ubrania i koszty przejazdu, wypłacił powodowi 25 % żądanych z tego tytułu kwot, z uwagi na zarzut przyczynienia, który okazał się niezasadny.

Reasumując łącznie odszkodowanie wyniosło 9.651 zł z czego koszty opieki to 9.274,50 zł, dojazdy 39 zł i zniszczone rzeczy 337,50 zł. Łącznie zatem należało zasądzić na rzecz powoda kwotę 75.901 zł (66.250 zł + 9.651 zł).

Sąd zasądził odsetki od dnia 27 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty, tj. od 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i § 3 i z art. 99 k.p.c. wyrażającą zasadę odpowiedzialności za wynik sporu.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2010 r., Nr 90, poz. 594 ze zm.), Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Lublinie kwotę 3.814 zł (72 % kwoty 5.297 zł) tytułem części opłaty sądowej od pozwu oraz kwotę 1.412 zł (72 % kwoty 1961,09 zł) tytułem części wydatków. Pozostałą część opłaty od pozwu i wydatków należało ściągnąć od powoda – z zasądzonego na jego rzecz świadczenia (art. 113 ust. 2 u.k.s.c.) proporcjonalnie do wyniku procesu.

Apelację od wyroku wniosło pozwane Towarzystwo, które zaskarżyło wyrok w części zasądzającej w pkt I kwotę 69.462,75 zł, na którą składały się:

- kwota 60.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia,

- kwota 9.274,50 zł tytułem opieki osób trzecich,

- kwota 19,50 zł tytułem kosztów dojazdów do szpitala,

- kwota 168,75 zł tytułem kosztów zniszczonych ubrań,

oraz rozstrzygnięcie zawarte w pkt II,III, w całości.

Pozwany zaskarżonemu wyrokowi zarzucał:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego:

-

art. 444 § 1 i § 2 kc w zw. z art. 6 kc, poprzez błędne uwzględnienie roszczenia z tytułu kosztów opieki osób trzecich, albowiem powód nie wykazał ani wymiaru koniecznej opieki godzinowej, jak również uwzględnienie przez Sąd I instancji stawki godzinowej zawierającej obciążenia podatkowe jak i w postaci składek na ubezpieczenie społeczne, co doprowadziło do bezzasadnego zawyżenia szkody w przedmiotowym zakresie

-

art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc w zw. z art. 34 ust. 1 art. 35 i art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 362 KC, poprzez błędne uznanie, iż odpowiednią sumę za doznaną krzywdę, stanowi zadośćuczynienie w łącznej wysokości 70.000,00 zł, albowiem zasądzona kwota jest rażąco wygórowana w stosunku do doznanych przez powoda cierpień fizycznych i psychicznych. Jednocześnie brak pomniejszenia przez Sąd I instancji zasądzonych kwot stosownie do przyczynienia się powoda do zaistnienia zdarzenia.

-

art. 362 kc, poprzez jego naruszenie i uznanie, iż powód nie przyczynił się do zaistnienia zdarzenia, podczas gdy z materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych dr inż. W. K., wynika, iż powód swoim zachowaniem przyczynił się do zaistnienia przedmiotowego zdarzenia w stopniu co najmniej 50%.

-

art. 233 kpc , poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, poprzez uznanie, iż poszkodowany nie przyczynił się do zaistnienia zdarzenia, podczas, gdy z wymagających wiadomości specjalnych opinii biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych dr inż. W. K. wyniku, iż zachowanie powoda stanowiło przyczynienie do zaistnienia zdarzenia co najmniej w stopniu 50%.

Pozwany wnosił o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz zasądzenie kosztów postępowania za I i II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz strony pozwanej. Ewentualnie uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje. Apelacja jest całkowicie bezzasadna. Sąd Apelacyjny w całości przyjmuje za własne ustalenia Sądu Okręgowego dotyczące przebiegu wypadku i wnioski Sądu Okręgowego co do braku podstaw przyjęcia przyczynienia się powoda do zaistnienia wypadku. Brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że powód wtargnął na jezdnię pod nadjeżdżający pojazd w sytuacji opisanej przez Sąd Okręgowy w świetle dokonanych ustaleń faktycznych. Kierowca pojazdu zbliżając się do przejścia dla pieszych, dobrze oświetlonego, pomimo pory nocnej, widząc osoby zbliżające się do przejścia dla pieszych był zobowiązany zachować szczególną ostrożność, zwolnić prędkość pojazdu, która i tak przekraczała dozwoloną, a w momencie wejścia powoda i osoby jemu towarzyszącej na przejście - bezwzględnie zatrzymać pojazd, w celu umożliwienia im bezpiecznego przejścia. Stan nietrzeźwości powoda nie pozostawał w żadnym związku przyczynowo skutkowym z wypadkiem, skoro powód pokonywał jezdnię w miejscu do tego przeznaczonym, zachowując się w pełni racjonalnie, będąc słusznie przekonanym o swej uprzywilejowanej pozycji pieszego korzystającego z przejścia dla pieszych.

Zarzut naruszenia przez Sąd art. 233 § 1 kpc nie jest zatem uzasadniony, a przedstawiona w apelacji ocena zachowania powoda jako współprzyczyny wypadku, nie znajduje żadnego uzasadnienia w świetle obowiązujących przepisów prawa o ruchu drogowym wskazanych przez Sąd Okręgowy i w zakresie zasad logicznego wnioskowania o faktach. W konsekwencji nie jest uzasadniony zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 362 kc w zakresie ustalenia przez ten Sąd braku podstaw do przyjęcia przyczynienia się powoda do powstałej szkody.

Nie są także uzasadnione pozostałe zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego.

W świetle dokonanych przez Sąd Okręgowy ustaleń dotyczących skutków wypadku dla zdrowia powoda takich jak konieczność przeprowadzenia dwóch operacji, długiego okresu leczenia powoda i konieczności zapewnienia mu opieki, konieczność prowadzenia leczenia naprawczego, występowania u powoda ograniczeń ruchowych po zakończeniu leczenia w stosunku do jego stany sprzed wypadku, ustalona przez Sąd Okręgowy kwota zadośćuczynienia pieniężnego w wysokości 70 000zł jest w pełni uzasadniona, jako kwota odpowiednia w rozumieniu art. 445 § 1 kpc.

Kwestionowanie wysokości przyznanego powodowi odszkodowania w zakresie kosztów opieki nad powodem jest oczywiście nieuzasadnione. W sytuacji gdy opiekę nad powodem sprawowały osoby najbliższe, ustalenie wysokości jej kosztów poprzez oparcie się o stawki obowiązujące w ośrodkach opiekuńczych ma wyłącznie charakter pomocniczy, pozwalający na ustalenie szkody w zakresie minimalnym, oczywiście uzasadnionym. W związku z powyższym odwoływanie się pozwanego do konieczności obniżenia przez Sąd przyjętej stawki przez potrącenie podatku i składki na ubezpieczenie zdrowotne, nie znajduje żadnego uzasadnienia, ale w okolicznościach sprawy jest zwyczajnie nieprzyzwoite.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny oddalił apelację pozwanego na podstawie art. 385 kpc i na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc w zw. z § 2 ust. 2, § 6 pkt 6 i § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu [ Dz. U. Nr 163, poz. 1349] zasądził od pozwanego na rzecz powoda 2 700zł tytułem zwrotu kosztów procesu.