Sygn. akt I C 560/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Joanna Dalba

Protokolant apl. adw. Piotr Gładysz, Sylwia Łyś

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2014 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa S. D. i J. B.

przeciwko Polskiemu Biuru(...)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Polskiego Biura (...)na rzecz powódki S. D.kwotę 20.000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 03 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego Polskiego Biura (...)na rzecz powoda J. B.kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 03 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty;

3.  w pozostałym zakresie powództwo J. B. oddala;

4.  zasądza od pozwanego Polskiego Biura (...):

-

na rzecz powódki S. D. kwotę 1.034,- zł (jeden tysiąc trzydzieści cztery złote) tytułem zwrotu części kosztów procesu;

-

na rzecz powoda J. B. kwotę 517,- zł (pięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu części kosztów procesu;

-

solidarnie na rzecz powodów S. D. i J. B. kwotę 1.800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu pozostałej części kosztów procesu – kosztów zastępstwa procesowego;

5.  zasądza od powoda J. B.na rzecz pozwanego Polskiego Biura (...)kwotę 854,25 zł (osiemset piećdziesiąt cztery złote i dwadzieścia pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 600,- zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

6.  nakazuje pobrać od pozwanego Polskiego Biura (...)na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie kwotę 2.069,40,- zł (dwa tysiące sześćdziesiąt dziewięć złotych i czterdzieści groszy) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłego;

7.  nakazuje pobrać od powoda J. B. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie kwotę 689,81,- zł (sześćset osiemdziesiąt dziewięć złotych i osiemdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłego

Sygn. akt I C 560/13

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 3 grudnia 2012 roku ( data stempla pocztowego - k. 24) powodowie S. D.i J. B.– reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego K. K.( pełnomocnictwa – k. 8,11) – wnieśli o zasądzenie od Polskiego Biura (...):

-

na rzecz powódki S. D. kwoty 20.000,- złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty – tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

-

na rzecz powoda J. B. kwoty 20.000,- złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty – tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

Powodowie wnieśli także o zasądzenie na ich rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powództwa wskazano, że źródłem odpowiedzialności cywilnoprawnej pozwanego jest umowa ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku, w którym śmierć poniósł L. B. (1) brat powódki i powoda.

Powodowie wskazali, że w dniu 12 grudnia 2011 r. w S. doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym kierujący samochodem dostawczym marki N. (...) nr rej. (...) R. M. nie zachował szczególnej ostrożności podczas zbliżania się do oznakowanego przejścia dla pieszych i nie ustąpił pierwszeństwa, będącemu na pasach pieszemu, w wyniku czego potrącił pieszego L. B. (1) który przyniósł śmierć na miejscu zdarzenia. Prowadzone w sprawie postępowanie karne, które zakończyło się wydaniem przez Sąd Rejonowy w Suwałkach wyroku sygn. akt VII K 401/12 z dnia 30 lipca 2012 r. doprowadziło do uznania sprawcy wypadku z winnego czynu z art. 177 § 2 k.k.

Jako podstawę prawną wytoczonego powództwa powodowie powołali art. 446 § 4 k.c. Zmarły dla powodów był osobą najbliższą - bratem, zaś powodowie wraz ze zmarłym byli bardzo zażyłej więzi emocjonalnej, a jego śmierć znacznie zmieniła ich życie.( pozew z załącznikami – k. 1 –24 )

Postanowieniem z dnia 14 lutego 2013 roku Sąd Rejonowy w Augustowie uznał swoją niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie. ( postanowienia – k. 58-59 )

W odpowiedzi na pozew złożonej w dniu 4 listopada 2013 r. ( data stempla pocztowego- k.132) pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika A. J. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstw procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że zmarły L. B. (1) przyczynił się do wypadku. Jednocześnie wypłacona została powódce i powodowi przez - korespondenta zagranicznego ubezpieczyciela (...) S.A. kwota zadośćuczynienia w wysokości po 5.000 złotych.

( odpowiedź na pozew z załącznikami – k. 129-132 )

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 grudnia 2011 roku na ul. (...)w miejscowości S. R. M.kierując samochodem ciężarowym marki N. (...)o ukraińskim numerze rejestracyjnym (...)nie zachował szczególnej ostrożności poprzez to, że poruszał się z prędkością wyższą od prędkości administracyjnie dozwolonej 50 km/h i nienależycie obserwował jezdnię zbliżając się do oznakowanego przejścia dla pieszych, w wyniku czego nie ustąpił pierwszeństwa i potrącił znajdującego się na przejściu dla pieszych L. B. (1), który doznał wstrząsu urazowo- krwotocznego w następstwie rozległych uszkodzeń wielonarządowych, co skutkowało zgonem L. B. (1)na miejscu zdarzenia ( okoliczności bezsporne, kopia wyroku skazującego w sprawie VII K 401/12, kopia odpisu skróconego aktu zgonu L. B. (1)– k. 16 ).

L. B. (1) nie miał możliwości uniknięcia wypadku i nie przyczynił się do niego. (opinia biegłego k.254-294).

Sprawca wypadku posiadał polisę ubezpieczeniową OC w zagranicznym zakładzie ubezpieczeń tj. (...) ( bezsporne ).

Korespondent w/w zagranicznego zakładu ubezpieczeń na terenie Polski - C. (...)w W.uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił S. D.i J. B.kwotę po 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę po zamarłym bracie L. B. (1). (bezsporne, k. 17-23).

Przed śmiercią L. B. (1) mieszkał w odległości 20 km od S. i pracował w gospodarstwie rolnym otrzymanym od rodziców. Dopóki żyli rodzice S. D., J. D. i L. D. spotykali się prawie w każdy weekend. Po śmierci rodziców L. B. (1) był dla swojej siostry wsparciem. W dniu śmierci miał 53 lata, był zdrowym i sprawnym człowiekiem. Rodzeństwo miało bardzo dobre relacje osobiste i byli jako wzór rodzeństwa postrzegani w społeczności lokalnej. Często spotykali się nie tylko na uroczystościach rodzinnych, ale też bez żadnej okazji. L. B. (1) często odwiedzał siostrę w jej miejscu pracy. Razem spędzali czas wolny, wspólnie zajmowali się ogrodem oraz stawem. Przez pewien czas wspomagał ją finansowo, później żywnością i pomocą w pracach domowych. Zawsze pamiętał o jej urodzinach i imieninach. S. D. bardzo silnie emocjonalnie przeżyła śmierć brata i do chwili obecnej nie pogodziła się z jego tragicznym odejściem. Leczy się u lekarza rodzinnego i kardiologa, bierze leki uspokajające od śmierci brata. Często odwiedza jego grób i nadal utrzymuje dobry kontakt z jego rodziną.

(Dowód:zeznania świadek I. D. – k. 193 – 194, zeznania świadka H. S. k.194 – 195, zeznania powódki S. D. – k. 214 – 216, zeznania powoda J. B. k.216-217 )

L. B. (1) razem z bratem J. B. przez kilka lat razem pracowali. Po wyprowadzeniu się J. B. ze wspólnego domu często razem z siostrą w trójkę spędzali wolny czas spotykając się w weekendy i święta. L. B. (1) pomagał bratu w przebudowie domu letniskowego, a później mieszkalnego. Wspierał go w pracach remontowych i wykończeniowych, takich jak wykonanie ogrodzenia, bram wejściowych, malowanie czy naprawa samochodu. Po ślubie pomagał w przeprowadzce. Razem z żonami i małoletnimi dziećmi spędzali czas wolny w domku letniskowym nad jeziorem. J. B. silnie przeżył śmierć brata. Od tego momentu zaczęły się u niego kłopoty z sercem (arytmia napadowa) na tle nerwowym. J. B. pracuje jako kierowca i niemal codziennie przejeżdża przez skrzyżowanie w pobliżu którego zginął jego brat. Często odwiedza grób brata. Z racji, że ich rodzice zmarli wcześniej, starszy brat był dla niego opoką, cementował rodzinę i służył mu pomocą. Obecnie nie może liczyć na niczyją pomoc.

(Dowód:zeznania świadek E. M. – k. 327 – 328, zeznania świadka E. N. k. 384-385, zeznania powódki S. D. – k. 214 – 216, zeznania powoda J. B. k.216-217 )

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Suwałkach VII Wydziału Karnego z dnia 30 lipca 2012 r. w sprawie oznaczonej sygnaturą akt VII K 401/12, wniosków z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej oraz w postaci zeznań świadków I. D., H. S., E. M., E. N., a także zeznań powodów.

Załączonym do akt dokumentom Sąd dał wiarę, jako że ich autentyczności, jak i wynikające z nich fakty nie budzą wątpliwości w świetle wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Nie były one kwestionowane przez żadną ze stron dlatego też Sąd uznał wynikające z nich okoliczności za bezsporne.

Dla ustalenia stanu faktycznego niewątpliwy wpływ miało orzeczenie sądu karnego w sprawie VII K 401/12. Przedmiotowe dokumenty są jasne i wyczerpujące dlatego należy ją podzielić i uznać za pełnowartościowy materiał dowodowy.

Sąd nie znalazł także podstaw do zakwestionowania wiarygodności zeznań wyżej wymienionych świadków oraz samych powodów, albowiem w ocenie Sądu nie zaistniały okoliczności, które dawałyby podstawę do ich podważenia. Wręcz przeciwnie są one wiarygodne i racjonalne, korespondują ze sobą i uzupełniają się. Oceniając zeznania powodów Sąd doszedł do przekonania, że nie wyolbrzymiały one ogromu cierpień doznanych przez nich w wyniku utraty najbliższego członka rodziny, dlatego też w tym zakresie twierdzenia te stanowiły podstawę ustalonego stanu faktycznego. Zeznania te znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Zeznania zarówno świadków jak i powodów pozwoliły określić stan psychiczny S. D. i J. B. po śmierci L. B. (2).

Wskazać także należy, że we wszystkich zeznaniach przewija się wspólny motyw odnoszący się do dużej zażyłości między członkami rodziny, bardzo dobrym kontakcie i wzajemnej pomocy. Tym samym dowody te korespondują wzajemnie także w tym zakresie, wzajemnie się uzupełniając, potwierdzając i tworząc logiczną całość. Sąd oceniając wszystkie zeznania miał na uwadze i zważał, że osoby występujące w toku procesu były ze sobą powiązane węzłem rodzinnym lub znajomości. W związku z powyższym świadkowie mogli być zainteresowani wynikiem rozstrzygnięcia, jednakże nie mogło to prowadzić do automatycznego odmówienia wiary ich zeznaniom, w szczególności zaś w świetle okoliczności, iż zeznania te pozostają w korelacji z dokumentami przedstawionym przez powodów. Podobnie sam fakt, że powodowie zainteresowani są uzyskaniem orzeczenia korzystnego nie może prowadzić a priori do odmówienia im wiarygodności.

W ocenie Sądu w złożonych przez ww. podmioty zeznaniach nie przejawia się tendencyjność ani stronniczość. Podkreślenia wymaga, iż w zeznaniach tych brak jest okoliczności wskazujących, by osoby je składające „na siłę” chciały przedstawić fakty w jak najkorzystniejszym dla powodów świetle. Ponadto obserwacja zachowania zarówno świadków jak i powodów, na sali sądowej, nie dała Sądowi podstaw do uznania, że zeznania były recytowane bądź polegały na odtwarzaniu ustalonej wcześniej linii argumentacji. Nie były także zdaniem Sądu próbą zyskania lepszej pozycji procesowej przez pokazanie pozwanego w gorszym świetle. W tym stanie rzeczy Sąd uznał zatem, że nie zachodzą podstawy do zdyskredytowania tych zeznań i oparł się na nich czyniąc ustalenia faktyczne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Sąd uwzględnił w całości żądanie powódki i w części żądanie powoda o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę znajdujących odzwierciedlenie w zerwaniu silnej więzi emocjonalnej pomiędzy rodzeństwem .

Roszczenia w niniejszej sprawie zostały skierowane do pozwanego w oparciu o przepis art. 822 § 1 k.c., który stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Ustawa z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152) nakłada na posiadacza pojazdu mechanicznego obowiązek zawarcia – na okres 12 miesięcy - umowy ubezpieczenia OC za szkody związane z ruchem posiadanego przez niego pojazdu. Istota ubezpieczenia OC polega na tym, iż w razie powstania odpowiedzialności cywilnej ubezpieczonego posiadacza za szkodę spowodowaną ruchem należącego do niego pojazdu, zakład ubezpieczeń jest obowiązany do wypłacenia odszkodowania poszkodowanemu za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Z kolei przepis art. 19 ust. 3 stanowi iż poszkodowany może dochodzić roszczeń bezpośrednio od Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w przypadkach, o których mowa w art. 123.

W myśl przepisu art. 123 ustawy Biuro odpowiada za szkody będące następstwem wypadków, które miały miejsce na terytorium:

1.  Rzeczypospolitej Polskiej i powstały w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zarejestrowanych w państwach, których biura narodowe są sygnatariuszami Porozumienia Wielostronnego;

2.  Rzeczypospolitej Polskiej i powstały w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zarejestrowanych w państwach, których biura narodowe podpisały z Biurem umowy o wzajemnym uznawaniu dokumentów ubezpieczeniowych i zaspokajaniu roszczeń, pod warunkiem istnienia ważnej Zielonej Karty wystawionej przez zagraniczne biuro narodowe.

3.  państw, których biura narodowe podpisały z Biurem umowy o wzajemnym uznawaniu dokumentów ubezpieczeniowych i likwidacji szkód, jeżeli poszkodowanym jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a sprawca posiadał Zieloną Kartę wystawioną przez członka Biura, którego upadłość ogłoszono lub który uległ likwidacji;

4.  państw, których biura narodowe są sygnatariuszami Porozumienia Wielostronnego, jeżeli poszkodowanym jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a sprawca zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z członkiem Biura, którego upadłość ogłoszono lub który uległ likwidacji.

System Zielonej Karty ma ułatwiać dochodzenie roszczeń ubezpieczeniowych podmiotom poszkodowanym na skutek ruchu pojazdów zarejestrowanych w innym kraju niż kraj miejsca zamieszkania poszkodowanego. Odpowiedzialność i zaangażowanie finansowe Biura ma z założenia charakter tymczasowy, nie wyłącza odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, który objął ochroną ubezpieczeniową odpowiedzialność cywilną sprawcy szkody. Dlatego biura narodowe, które likwidują szkody i wypłacają należne świadczenia, mają roszczenie zwrotne do odpowiedzialnego za szkodę zakładu ubezpieczeń lub biura narodowego państwa, na terytorium którego jest zarejestrowany pojazd, którego ruchem wyrządzono szkodę (D. Maśniak w: Komentarz do art. 123 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych …, opubl. Lex 2011).

W rozpoznawanej sprawie pozwany nie kwestionował posiadania przez sprawcę kolizji ubezpieczenia OC i tzw. „zielonej karty”. C. (...). uznało co do zasady swoją odpowiedzialność (załączniki do pozwu, k.17-23). Z powyższego wynika również, iż S. D.i J. B.wyczerpali tryb, o którym stanowią przepisy art. 14 ust. 1-3 oraz rozdziału drugiego cytowanej ustawy, tj. zgłosił wpierw swoje roszczenie do zakładu ubezpieczeń.

Kwestią sporną pomiędzy stronami pozostawała wysokość należnego zadośćuczynienia.

Zgodnie z treścią art. 446 § 4 k.c., sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W ocenie Sądu, kwestia samego uprawnienia powodów do zrekompensowania im bólu i cierpienia po śmierci L. B. (2) nie budzi najmniejszych wątpliwości. Wątpliwości takiej nie miał także sam zakład (...) S.A. wypłacając powódce S. D. i powodowi J. B. po 5.000 tysięcy. W ocenie Sądu zadośćuczynienie jakie wypłacono powodom nie jest jednak adekwatne do rozmiaru doznanej przez nich krzywdy związanej ze śmiercią L. B. (2).

Sprawy o zadośćuczynienie za doznane krzywdy mają charakter bardzo ocenny. Przepisy kodeksu nie zawierają żadnych kryteriów jakie należy uwzględniać przy ustalania wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Definicja krzywdy sprowadza się do ujemnych dolegliwości powstałych w wyniku czyjegoś bezprawnego działania i dotyczy przede wszystkim bólu, cierpienia i innych negatywnych konsekwencji w sferze psychofizycznej pokrzywdzonego. Krzywda ma więc aspekt niemajątkowy Niedający się ściśle wymierzyć charakter krzywdy sprawia, że ustalenie jej rozmiaru, a tym samym i wysokości zadośćuczynienia, zależy od oceny Sądu, który nie dysponuje żadnymi wskazówkami czy tabelami określającymi wysokość zadośćuczynienia dla poszczególnych przypadków. Należy zaznaczyć, że przy ustalaniu rozmiaru krzywdy można posiłkować się takimi okolicznościami jak poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem tego odejścia, roli w rodzinie pełnionej przez osobę zmarłą, leczenie doznanej traumy, wiek pokrzywdzonego.

Wskazać należy, iż dobro osobiste w postaci prawa do życia w rodzinie zasługuje na wzmożoną ochronę w porównaniu z innymi dobrami. Naruszenie tego dobra stanowi bowiem niewątpliwie dalece większą dolegliwość psychiczną dla członka rodziny zmarłego, niż w przypadku naruszenia innych dóbr, a jego skutki rozciągają się na wiele lat. W tym miejscu podnieść należy, że życie ludzkie nie ma ceny. Nie można bowiem wyrazić i ustalić w sposób ekonomiczny powstałej w związku z tym krzywdy.

Nie ulega wątpliwości, że krzywda wywołana śmiercią brata jest jedną z najbardziej dotkliwych z uwagi na rodzaj i siłę więzów rodzinnych. W rozpoznawanej sprawie krzywda jest tym bardziej dotkliwa, że śmierć nastąpiła nagle i nieoczekiwanie, w wypadku komunikacyjnym, zawinionym przez sprawcę i dotknęła osobę, która jak wynika z ustaleń Sądu stanowiła duże oparcie dla powodów. Powodowie bardzo przeżyli śmierć L. B. (2), albowiem odgrywał on w życiu powodów dużą rolę, spajał całą rodzinę, liczono się z jego zdaniem. Jak wynika z ustaleń faktycznych zmarłego łączyła z powodami silna więź emocjonalna. L. B. (2) jako najstarszy brat był podporą rodzeństwa we wielu sprawach życiowych po śmierci rodziców.

Na zakres cierpień powodów wywołanych śmiercią brata wskazuje także i ta okoliczność, że upływ czasu nie powoduje istotnej poprawy w funkcjonowaniu powodów. W przypadku zarówno powódki jak i powoda wstrząs wywołany tragiczną śmiercią brata doprowadził do ich problemów kardiologicznych, zaś w przypadku powódki S. D. dodatkowo doprowadził do tego, że zażywa środki uspokajające.

Wskazać należy, iż kwota zadośćuczynienia powinna być odpowiednia i rekompensować doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować swoim zakresem wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne związane ze śmiercią osoby najbliższej. Przy czym mimo, że zadośćuczynienie ma mieć charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość, to nie może ono jednak nadmierne w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinno być utrzymane w rozsądnych granicach.

Zdaniem Sądu mimo wstrząsu jaki doznali powodowie, to biorąc pod uwagę fakt, że powodowie w chwili śmierci brata posiadali już własne rodziny i mieszkali oddzielnie ich krzywda nie jest aż tak duża jak w przypadku małżonka czy dzieci osoby zmarłej.

Niemniej odnośnie powódki wskazać należy, iż kwota jakiej domaga się od pozwanego również nie jest nadmierna. Powódka jest osobą w średnim wieku, a śmierć brata który wspierał ją zarówno materialnie jak i stanowił dla niej oparcie psychiczne po śmierci rodziców stanowiła dla niej silne przeżycie.

Odnośnie powoda Sąd wziął pod uwagę, iż zmarły brat wspierał pomocą wykonywaniu różnych prac i był wsparcie psychicznym, jednak nie pomagał mu materialnie.

Zarówno powódka jak i powód po śmierci brata mają kardiologiczne problemy zdrowotne, zaś powódka przyjmuje leki uspokajające.

W ocenie Sądu, wskazane zatem wyżej względy przesądzają, że należne powódce zadośćuczynienie należy określić na kwotę 20.000,00 zł. a na rzecz pozwanego na kwotę 10.000,00 zł., gdyż kwoty te wraz z kwotami wypłaconymi im przez zakład ubezpieczeń, są adekwatne do krzywdy powodów. Wskazać należy, iż odpowiedzialność za krzywdę doznaną przez powodów ponosi strona pozwana. Na wysokość zasądzonej kwoty ma wpływ niezwykle szeroki zakres powstałej szkody i zasadność „właściwego oszacowania” dobra jakim jest życie ludzkie i wszelkie płynące z niego dobra wtórne. W tym stanie, rzeczy orzeczono jak w pkt. 1, 2 i 3 sentencji oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

O odsetkach Sąd orzekł stosownie do art. 481 § 1 k.c., wedle którego wierzyciel może domagać się odsetek za okres opóźnienia w spełnieniu przez dłużnika świadczenia pieniężnego, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd zasądził przy tym odsetki od dnia wniesienia pozwu. Strona pozwana nie kwestionowała daty od której powodowie domagali się przedmiotowych odsetek.

Należy zaznaczyć, iż podstawową zasadą dotyczącą kosztów procesu jest zasada odpowiedzialności za wynik postępowania. Stosownie do art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Z kolei zgodnie z dyspozycją art. 100 k.p.c. zdanie drugie, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

W niniejszej sprawie Sąd oddalił w części powództwo. Sąd w oparciu o względy słuszności dokonał procentowego rozdzielenia kosztów procesu stosownie do wyniku postępowania, tj. stopnia uwzględnienia i nieuwzględnienia żądań i ustalił, iż powódka S. D. wygrała sprawę w 100,00 %, powód J. B. 50% (łącznie powodowie w 75%). Pozwany wygrał jedynie 50,00 %. względnie powoda, przegrał zaś w całości względem powódki (łącznie względem powodów w 25%)

Na koszty poniesione przez powódkę składały się oplata od pozwu w kwocie 1.000,00 złotych, dwie opłaty skarbowe od pełnomocnictw w kwocie 34,00 złotych, zaś na koszty powoda składały się opłata od pozwu w kwocie 1.000,00 złotych oraz dwie opłaty skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 34,00 złotych. Wobec powyższego pozwany, winien zwrócić powódce poniesione nią koszty w kwocie 1.034,00 złote oraz połowę kosztów poniesionych przez powoda 517,00 złotych.

Poniesione łącznie przez powódkę i powoda koszty zastępstwa procesowego reprezentującego ją pełnomocnika ustalone w oparciu o § 6 pkt. 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu wyniosły 2.400 złotych. Biorąc pod uwagę proporcję wygrania przez powodów sprawy Sąd zasądził od pozwanego kwotę 1.800 złotych (100% x 1/2 x 2.400 zł+ 50%x1/2 x 2.400zł).

W tym stanie, rzeczy orzeczono jak w pkt. 4 wyroku.

Wobec faktu, iż powód J. B.przegrał sprawę w 50% (powodowie przegrali łącznie w 25%) Sąd zasądził od powoda J. B.zwrot części kosztów procesu w kwocie 854,25 złotych poniesionych przez pozwanego Polskie Biuro (...) w W., na które składają się zaliczka na poczet biegłego w wysokości 1.000 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego pełnomocnika w kwocie 2.400 złotych ustalone w oparciu o § 6 pkt. 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (50% x 1/2 x 3417 zł).

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w pk.5 wyroku.

Zgodnie zaś z art. 113 ust. 1 i 4 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

W związku z tym, Sąd mając na uwadze stopień przegrania sprawy przez pozwanego nakazał pobrać od pozwanego kwotę 2.069,40 złotych tytułem części kosztów sądowych tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa na które składają się część wynagrodzenia biegłego i koszty podróży świadka ([2.567,46 zł + 191,75 zł] x 75%).

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w 6 wyroku.

Odpowiednio powód J. B. winien zwrócić Skarbowi Państwa kwotę 689,81 złotych tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa ([2.567,46 zł+ 191,75] x 25%). Dlatego Sąd orzekł jak w pkt. 7 wyroku.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.