Sygn. akt: I C 762/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Remigiusz Drzewiecki
Protokolant:	stażysta Magdalena Podoluk

po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2015 r. na rozprawie w N.

sprawy z powództwa Z. N.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w Ł.

o zapłatę i ustalenie

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w Ł. na rzecz powoda Z. N. kwotę 25.000 zł (dwadzieścia pięć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 22 lutego 2014 r. do dnia zapłaty,

II.  ustala, iż strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w Ł. będzie ponosiła odpowiedzialność za skutki wypadku, któremu uległ powód w dniu 10 grudnia 2013 r. w przyszłości,

III.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

IV.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w Ł. na rzecz powoda Z. N. kwotę 1.882,43 zł (jeden tysiąc osiemset osiemdziesiąt dwa złote czterdzieści trzy grosze) tytułem części poniesionych kosztów postępowania,

V.  zmienia postanowienie Sądu Rejonowego w Nysie z dnia 15 maja 2015 r. wydane w sprawie sygn. akt I C 762/14 w części w ten sposób, że przyznane tam biegłemu wynagrodzenie w kwocie 129,91 zł (sto dwadzieścia dziewięć złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) przyznaje ze Skarbu Państwa,

VI.  nakazuje ściągnąć od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w Ł. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Nysie kwotę 976,50 zł (dziewięćset siedemdziesiąt sześć złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem części opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa oraz kwotę 120,81 zł (sto dwadzieścia złotych osiemdziesiąt jeden groszy) tytułem kosztów opinii biegłego poniesionych przez Skarb Państwa,

VII.  nakazuje ściągnąć od powoda Z. N. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Nysie kwotę 73,50 zł (siedemdziesiąt trzy złote pięćdziesiąt groszy) tytułem części opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa oraz kwotę 9,10 zł (dziewięć złotych dziesięć groszy) tytułem kosztów opinii biegłego poniesionych przez Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Powód Z. N. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w pozwie złożonym w tutejszym Sądzie w dniu 16 lipca 2014 roku wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w Ł. na jego rzecz kwoty 6.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za ból, krzywdę i cierpienie będące następstwem zdarzenia z dnia 10 grudnia 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 lutego 2014 r. do dnia zapłaty, ustalenie odpowiedzialności pozwanej na przyszłość za skutki wypadku, któremu uległ powód w dniu 10 grudnia 2013 r. oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu w postaci uiszczonej opłaty od pozwu, poniesionych wydatków oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, że w dniu 10 grudnia 2013 r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego powód doznał obrażeń ciała. Pojazd, którym kierował sprawca zdarzenia posiadał polisę OC wykupioną w towarzystwie ubezpieczeń strony pozwanej. Na skutek powyższego zdarzenia powód doznał obrażeń ciała w postaci: powierzchniowego urazu powłok głowy, stłuczenia biodra i kolana oraz urazu psychicznego. Powód w związku z silnie utrzymującymi się bólami został przewieziony do Zespołu (...) w N. na Szpitalny Oddział Ratunkowy, gdzie zastosowano leczenie w postaci: udzielenia porady lekarskiej, badania fizykalnego, RTG czaszki oraz RTG biodra i kolana lewego. Powoda wypisano z zaleceniami spoczynkowego trybu życia, zażywania leków przeciwbólowych, podjęcia dalszego leczenia w Poradni (...) Urazowej, a także intensywnej rehabilitacji w poradni specjalistycznej. Pełnomocnik powoda wskazał, że w związku z konsekwencjami wypadku powód nie jest w stanie normalnie funkcjonować. Utrzymujące się bóle głowy, uniemożliwiają powodowi swobodny ruch głową, napięcie mięśni, biodra i kolana lewego powoduje natomiast dodatkowy ból i cierpienie, co stanowi istotny dyskomfort i znacznie utrudnia wykonywanie podstawowych czynności życia codziennego. Powód zmuszony jest do zażywania silnych leków przeciwbólowych, które osłabiają jego ogólną kondycję psychofizyczną. Ponadto w związku ze złym stanem zdrowia spowodowanym przedmiotowym zdarzeniem powód zmuszony był przebywać na zwolnieniu lekarskim. Co więcej w związku ze złym stanem fizycznym pogorszeniu uległa kondycja psychiczna powoda. Od dnia wypadku powód stał się osobą nerwową, zmęczoną, osłabioną, boi się poruszać wszelkimi środkami transportu. Podsumowując pełnomocnik powoda podniósł, że w chwili wypadku powód miał 54 lata. Jest to na tyle istotne, że przed wypadkiem powód nie miał problemów zdrowotnych, jako osoba w pełnej aktywności fizycznej i psychicznej lubił czynnie spędzać czas wolny, był osobą aktywną. Na chwilę obecną prowadzenie aktywnego trybu życia zostało wyłączone, co wpływa na rozmiar poniesionej szkody.

W odpowiedzi na pozew z dnia 06 października 2014 r. (k. 30 -32) strona pozwana (...) S.A. w Ł. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na rzecz pozwanego od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew strona pozwana przyznała, iż uznała odpowiedzialność za krzywdę, której doznał powód w wyniku wypadku komunikacyjnego w dniu 10 grudnia 2013 r., którego sprawcą był ubezpieczony przez pozwanego w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych i na podstawie decyzji z dnia 20 lutego 2014 r. i 03 kwietnia 2014 r. wypłaciła powodowi odszkodowanie w łącznej wysokości 140 zł oraz zadośćuczynienie w łącznej wysokości 2.400,00 zł. Pozwany w pełni podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w decyzjach, wskazując, iż zgodnie z art. 445 k.c. przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia za doznaną wzięto pod uwagę takie przesłanki jak rozmiar doznanej krzywdy, stopień natężenia cierpień fizycznych i psychicznych, ich długotrwałość, nasilenie bólu, pobyt w szpitalu i przebyte zabiegi oraz ewentualne trwałe skutki i wiek poszkodowanego. Powód w wyniku wypadku komunikacyjnego doznał obrażeń w postaci skręcenia lewego kolana, zaś z opinii lekarza specjalisty chirurga wynika, iż w związku z w/w urazem powód doznał 2 % trwałego uszczerbku na zdrowiu. Żądane kwoty w wysokości 6.000,00 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia mając na uwadze fakt uprzedniej wypłaty 2.400,00 zł tytułem zadośćuczynienia w ocenie pozwanego będą źródłem wzbogacenia powoda, przewyższającego stopień doznanej krzywdy i zakres poniesionych kosztów. W ocenie pozwanego brak nadto podstaw do ustalenia na przyszłość odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku, któremu uległ powód.

Na rozprawie w dniu 29 października 2014 r. (k. 48) pełnomocnik powoda wniósł jak w pozwie. Pełnomocnik pozwanej podtrzymał swoje stanowisko zawarte w odpowiedzi na pozew.

Pismem z dnia 21 maja 2015 r. (k. 111-112) pełnomocnik powoda zmienił żądanie pozwu w pkt 1 w ten sposób, iż wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda ponad dotychczas dochodzoną kwotę 6.000,00 zł dalszych 21.000,00 zł tj. w sumie domagał się zasądzenia od pozwanej 27.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za ból, krzywdę i cierpienie będące następstwem zdarzenia z dnia 10 grudnia 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 22 lutego 2014 r. do dnia zapłaty.

Na rozprawie w dniu 08 lipca 2015 r. powód podtrzymał powództwo w wersji rozszerzonej pismem z dnia 21 maja 2015 r. Pełnomocnik strony pozwanej domagał się oddalenia powództwa, bowiem kwota 33.000,00 zł byłaby kwotą zawyżoną.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 grudnia 2013 r. ok. godziny 9.25 w N. przy ul. (...) w N. doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w trakcie którego powód Z. N. przechodził na zielonym świetle przez przejście dla pieszych, a kierująca samochodem osobowym marki D. (...) o nr rej. (...) E. S. nie udzieliła pieszemu powodowi pierwszeństwa i najechała na niego. Pojazd, którym kierowała sprawczyni zdarzenia, w chwili zdarzenia posiadał wykupioną polisę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznej u strony pozwanej (...) S.A. w Ł.. W wyniku potrącenia powód wpadł na maskę samochodu, rozbił głową przednią szybę czołową w samochodzie, a następnie przeleciał 3 metry na końcu uderzając o nawierzchnię asfaltową. Za spowodowanie powyższego zdarzenia drogowego na kierującą samochodem E. S. został nałożony mandat karny kredytowany w wysokości 500zł.

W wyniku wypadku komunikacyjnego powód nie stracił przytomności.

W związku z tym, iż powód nie mógł wstać samodzielnie poprosił kierującą samochodem D. (...) o nr rej. (...), aby zadzwoniła na pogotowie ratunkowe. Na miejsce zdarzenie, ok. 20 minut przed przyjazdem pogotowia ratunkowego, przyjechała Straż Pożarna, która udzieliła powodowi pierwszej pomocy. Strażacy włożyli powoda do nosidełka, a następnie powód w tym nosidełku został włożony do karetki.

Dowód:

⚫

akta szkody:

- notatka urzędowa KPP w N. z dn. 10.12.2013 r.

⚫

przesłuchanie powoda Z. N. k. 49-50

Po zdarzeniu powód został przewieziony do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego ZOZ w N., gdzie udzielono mu porady lekarskiej oraz zastosowano badanie fizykalne. Powodowi zrobiono też zdjęcia RTG czaszki oraz zdjęcia RTG stawu biodrowego lewego i zdjęcia stawu kolanowego lewego. Powód został wypisany z zaleceniami: spoczynkowego trybu życia, zażywania leków przeciwbólowych oraz podjęcia dalszego leczenia w Poradni (...) Urazowej .

Dowód:

⚫

karta informacyjna z dn. 10.12.2013 r. k. 9-10,

⚫

przesłuchanie powoda Z. N. k. 49-50

W dniu 11 grudnia 2013 r. powód zgłosił się do Niepublicznego (...) Zakładu Opieki Zdrowotnej Poradni C. Ortopedycznej M. D., (...) s.c. w N., gdzie u powoda rozpoznano zwichnięcie, skręcenie i naderwanie stawów i więzadeł kolana lewego. Powodowi został założony opatrunek gipsowy na lewe kolano, który nosił przez okres 3 tygodni. Nadto powód otrzymał zlecenie na zabiegi dokonywane przez felczerów i pielęgniarki.

Dowód:

⚫

zlecenie na zabiegi z dokonywane przez felczerów i pielęgniarki z dn. 11.12.2013 r. k. 11,

⚫

historia choroby k. 46,

⚫

przesłuchanie powoda Z. N. k. 49-50

W dniu 29 stycznia 2014 r., po zdjęciu gipsu, powód dostał skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne obejmujące ćwiczenia zwiększające zakres ruchu oraz sollux. Powód chodził na rehabilitację i ćwiczenia. Powód zmuszony był kupić sobie ortezę.

Dowód:

⚫

zlecenie na zabiegi fizjoterapeutyczne z dn. 29.01.2014 r. k. 12,

⚫

historia choroby k. 46,

⚫

przesłuchanie powoda Z. N. k. 49-50

W dniu 17 lutego 2014 r. powód ponownie otrzymał skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne obejmujące ćwiczenia zwiększające zakres ruchu oraz sollux. Powód przebył zalecaną rehabilitację i ćwiczenia.

Dowód:

⚫

zlecenie na zabiegi fizjoterapeutyczne z dn. 17.02.2014 r. k. 13,

⚫

historia choroby k. 46,

⚫

przesłuchanie powoda Z. N. k. 49-50

W wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 10 grudnia 2013 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim od dnia 10 grudnia 2013 r. do dnia 19 marca 2014 r.

Dowód:

⚫

zwolnienie lekarskie z dn. 29.01.2014 r. k. 14,

⚫

zwolnienie lekarskie z dn. 17.02.2014 r. k. 15,

⚫

przesłuchanie powoda Z. N. k. 49-50

W dniu 20 marca 2014 r. powód miał badanie lewego kolana rezonansem magnetycznym (MR). Badanie ujawniło u powoda: masywne, prawdopodobnie subtotalne uszkodzenie bliższej części (...); częściowe uszkodzenie (...), prawdopodobnie z zachowaniem ciągłości większości włókien; niewielkie peryferyjne skośne pęknięcie rogu tylnego łąkotki przyśrodkowej w sąsiedztwie przyczepu torebki stawowej/głębokich włókien (...); łąkotkę boczną w normie; chrząstkę przedziału przyśrodkowego, bocznego i udowo – rzepkowego bez wyraźnych uszkodzeń; nie wykazano zmian obrzękowych szpiku kostnego; niewielki wysięk w zachyłku nadrzepkowym, nie wykazano wolnych ciał śródstawowatych. Reasumując badanie przeprowadzone MR lewego kolana powoda wykazało subtotalne uszkodzenie bliższej części (...); częściowe uszkodzenia (...), niewielkie pęknięcie rogu tylnego łąkotki przyśrodkowej.

Dowód:

⚫

wynik badania MR kolana lewego z dn. 20.03.2014 r. k. 47

Powód w wyniku zdarzenia z dnia 10 grudnia 2013 r. doznał urazu lewego stawu kolanowego z uszkodzeniem więzadła pobocznego piszczelowego i więzadła krzyżowego przedniego z utrzymującą się niestabilnością przednio przyśrodkową stawu kolanowego, urazu głowy bez następstw oraz urazu lewego stawu biodrowego bez następstw.

Przebyty uraz spowodował znaczne zaburzenie borności w stawie kolanowym lewym, co powoduje zaburzenie jego funkcji.

W wyniku w wyniku zdarzenia z dnia 10 grudnia 2013 r. powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 11% pkt 156 wg Dz.U.02.234.1974.

Rokowanie na przyszłość jest niepomyślne. Z powodu urazu wielu struktur stawu kolanowego dojdzie najprawdopodobniej do powstania wtórnych zmian zwyrodnieniowych w stawie kolanowym, co spowoduje bóle stawu kolanowego, ograniczenie ruchomości.

Obecnie stwierdzane zmiany powodują, że staw kolanowy jest niewydolny, przy poruszaniu się po nierównościach może powodować uczucie uciekania kolana, bóle stawu kolanowego.

Powód po wypadku wymagał opieki osoby drugiej przez okres 6 tygodni 2 godziny dziennie.

Dowód:

⚫

opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii S. G. k. 72-74

Przebyty przez powoda uraz komunikacyjny pozostawił po sobie trwałe następstwo pod postacią uszkodzenia aparatu więzadłowego kolana lewego. Uszkodzenie to skutkuje niewłaściwą funkcją stawową wyrażającą się nieprawidłową stabilnością tego stawu podczas obciążania oraz przy poruszaniu się szczególnie w nierównym terenie. Taka nieprawidłowa dynamika pracy stawu sprzyja pojawianiu się wczesnych zmian zwyrodnieniowych w stawie kolanowym skutkujących ograniczeniem ruchomości tego stawu oraz nasileniem dolegliwości bólowych. Poszkodowany w ostrym okresie choroby wymagał opieki osób drugich przez okres 6 tygodni po około 2 godziny dziennie.

Wysokość uszczerbku na zdrowiu będąca następstwem wypadku jakiego doznał powód 10 grudnia 2013 r. wynosi 11%.

Zmiany chorobowe w obrębie kolana lewego mają charakter utrwalony. Postęp zmian zwyrodnieniowych w jego obrębie i wynikający stąd zespół bólowy wraz z ograniczeniami ruchomości kolana można spowolnić podjętymi działaniami kinezy i fizykoterapeutycznymi.

Aktualnie dominują małe i okresowo średnio nasilone dolegliwości bólowe, przy zachowanej ogólnej dobrej kondycji ustroju. Ewentualne epizody bólowe można opanowywać farmakologicznie oraz dalszym postępowaniem i czynnościami rehabilitacyjnymi.

Powód Z. N. powinien wyrazić zgodę na zabieg operacyjny celem przeciwdziałania postępowi zmian degeneracyjno – zwyrodnieniowych w stawie kolanowym lewym. Zakres takiego zabiegu powinien być ustalony po wykonaniu artroskopii tego stawu. Aktualnie powód jest zdolny do pracy na otwartym rynku pracy i nie wymaga pomocy osób drugich.

Powód nie wymaga opieki osób drugich. W przypadku dolegliwości bólowych konieczne są leki przeciwzapalne i przeciwbólowe.

Dowód:

⚫

opinia biegłego sądowego internisty dr n. med. M. M. k. 84-86

Po wypadku powód otrzymał 30 zastrzyków przeciwzakrzepowych w brzuch i zażywał środek przeciwbólowy ketonal. Powód cały czas odczuwa ból w lewym kolanie, które go rwie. Zdarza się, że powód w wyniku bólu kolana budzi się w nocy i nie może zasnąć. Noga powoda puchnie. Powód cały czas chodzi w ortezie. Kiedy powód odczuwa ból w kolanie to zażywa leki przeciwbólowe (I.) oraz smaruje kolano maściami.

Powód zrezygnował z dalszego chorobowego i przerwał leczenie w obawie o utratę pracy. Nie zapisał się na zabieg artroskopowy, gdyż boi się, że zostanie zwolniony z pracy. Powód nie rozmawiał z pracodawca na temat ewentualnego zabiegu artroskopowego. Jak powód źle się czuje, to bierze urlop. W związku z tym, iż powód pracuje przy gazociągach musi zginać kolano, gdyż w pracy kopie i kuca. Kierownik po wypadku potraktował powoda ulgowo i nie daje mu ciężkiej pracy. Powód został przeniesiony na dyżury w pogotowiu gazowym.

Po wypadku powodem opiekowała się konkubina, która pomagała mu w ubieraniu, myciu nóg.

Przed wypadkiem powód aktywnie spędzał czas wolny. Brał udział w rekonstrukcjach bitew napoleońskich, po wypadku już w nich nie uczestniczy. Wcześniej jeździł na rowerze, a teraz z uwagi na ból w kolanie nie jeździ.

Powód do dzisiaj boi się przechodzić przez przejście dla pieszych, na którym został potrącony.

Dowód:

⚫

przesłuchanie powoda Z. N. k. 49-50

Pismem z dnia 14 stycznia 2014 r. powód przez swojego pełnomocnika zgłosił szkodę u pozwanej (...) S.A. w Ł..

W dniu 20 lutego 2014 r. lekarz orzecznik strony pozwanej stwierdził u powoda łączny uszczerbek na zdrowiu na poziomie 1% .

W dniu 20 lutego 2014 r. pozwana (...) S.A. w Ł. wydała decyzję wypłaty odszkodowania, w której w związku z zakończeniem postępowania likwidacyjnego przyznała powodowi świadczenie za szkodę na osobie w kwocie 870,00 zł, z czego 800,00 zł stanowiło zadośćuczynienie za doznany ból i cierpienie, a 70,00 zł stanowił zwrot kosztów leczenia.

Pismem z dnia 13 marca 2014 r. nadanym przesyłką poleconą na poczcie dnia 17 marca 2014 r. pełnomocnik powoda wezwał pozwaną (...) S.A. w Ł. do zapłaty kwoty 29.200,00 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z należnymi odsetkami liczonymi od daty wymagalności tj. od 30-tego dnia od dnia zgłoszenia szkody do dnia zapłaty oraz 70,00 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia w terminie 7 dni od daty niniejszego wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

Decyzją w przedmiocie wypłaty odszkodowania z dnia 03 kwietnia 2014 r. pozwana (...) S.A. w Ł. w związku z zakończeniem postępowania likwidacyjnego przyznała powodowi świadczenie za szkodę na osobie w kwocie 1.670,00 zł, z czego 1.600,00 zł stanowiło zadośćuczynienie za doznany ból i cierpienie (łącznie do kwoty 2.400,00 zł), a 70,00 zł stanowił zwrot kosztów leczenia.

Dowód:

⚫

zgłoszenie szkody z dn. 14.01.2014 r. k. 16-19 oraz w aktach szkody,

⚫

opinia lekarza orzecznika z dn. 20.02.2014 r. w aktach szkody,

⚫

decyzja wypłaty odszkodowania z dn. 20.02.2014 r. w aktach szkody,

⚫

wezwanie do zapłaty z dn. 13.03.2014 r. k. 20, 22-23 oraz w aktach szkody,

⚫

decyzja wypłaty odszkodowania z dn. 03.04.2014 r. k. 21 oraz w aktach szkody,

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie do kwoty 25.000,00 zł.

Ustalając stan faktyczny w sprawie, Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez powoda, które w toku postępowania sądowego nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a ich prawdziwość i rzetelność nie budziły wątpliwości Sądu.

Sąd ustalił stan faktyczny także w oparciu o opinię biegłego z zakresu ortopedii S. G., albowiem opinia ta jest stanowcza, a kwalifikacje sporządzającego ją biegłego nie budziły wątpliwości Sądu. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd posłużyła także opinia biegłego sądowego internisty M. M., albowiem opinia jest jednoznaczna, jasna, pełna i należycie uzasadniona. Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw do kwestionowania zawartych w niej wniosków. Opinie te nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron. Nadto Sąd ustalił stan faktyczny także w oparciu o przesłuchanie powoda, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Powód w logiczny sposób przedstawił przebieg zdarzenia, przebieg leczenia i rehabilitacji oraz opisał urazy jakich doznał na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 10 grudnia 2013 r. Sąd w szczególności dał wiarę przesłuchaniu powoda w kwestii odczuwanych dolegliwości bólowych i cierpień, jakich doznał w wyniku obrażeń po wypadku, wpływu wypadku na jego życie osobiste i zawodowe oraz konieczności opieki sprawowanej nad nim przez osoby trzecie. Ponadto należy mieć na względzie, że ból jest indywidualnie odczuwany przez każdą istotę ludzką i stopień jego odczuwania mógł zostać ustalony jedynie na podstawie zeznań powoda.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na fakt, że stan faktyczny w sprawie miał charakter bezsporny co do przebiegu samego zdarzenia drogowego z dnia 10 grudnia 2013 r., w wyniku którego poszkodowanym został powód oraz rodzaju powstałych w jego skutek obrażeń. Kwestię sporną stanowiło wysokość zadośćuczynienia oraz wysokość uszczerbku na zdrowiu powoda.

Pozwany odpowiada za skutki wypadku na zasadzie ryzyka.

Zgodnie z przepisem art. 435 § 1 k.c. prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Natomiast przepis art. 436 § 1 k.c. stanowi, że odpowiedzialność przewidzianą w artykule poprzedzającym ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. Z kolei wedle przepisu § 2 wyżej wskazanego przepisu w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Szkoda wywołująca odpowiedzialność z tytułu ryzyka na podstawie art. 436 § 1 k.c. musi być wyrządzona przez ruch mechanicznego środka komunikacji. Odpowiedzialność na zasadzie ryzyka jest powiązana z przyczynowością w rozumieniu art. 361 k.c. Przyjmuje się bowiem, że konstrukcja przepisu art. 436 k.c. polega na przeciwstawieniu przyczyn powstania szkody i okoliczności wyłączających odpowiedzialność na zasadzie ryzyka w płaszczyźnie przyczynowości w sensie art. 361 § 1 k.c. W konsekwencji powstanie wypadku musi być przyczynowo rzeczywiście powiązane z ruchem pojazdu mechanicznego poruszanego za pomocą sił przyrody (wyrok SN z dnia 28 grudnia 1981 r., IV CR 465/81, OSNCP 1982, nr 5-6, poz. 88).

Odpowiedzialność za szkodę na podstawie omawianego przepisu obciąża posiadacza mechanicznego środka komunikacji – zarówno samoistnego, jak i zależnego.

Przesłankami zastosowania przepisu art. 436 § 1 k.c. jest ruch pojazdu, szkoda oraz związek przyczynowy pomiędzy ruchem pojazdu, a szkodą.

Pierwsza przesłanka jest spełniona, gdyż E. S. prowadziła w dniu 10 grudnia 2013 r. pojazd mechaniczny napędzany siłami przyrody w postaci samochodu marki D. (...) o nr. ONY (...). Na na skutek nieudzielenia pierwszeństwa pieszemu przez kierującą samochodem osobowym E. S. najechała ona na pieszego – powoda Z. N., w wyniku potrącenia powód wpadł na maskę samochodu, rozbił głową przednią szybę czołową w samochodzie, a następnie przeleciał 3 metry na końcu uderzając o asfalt. W wyniku zdarzenia powód doznał obrażeń ciała.

Przechodząc do drugiej przesłanki, należy zauważyć, że pojęcie szkody nie jest zdefiniowane w k.c. Na tle całokształtu przepisów kodeksu cywilnego przyjmuje się, że szkodą w ścisłym tego słowa znaczeniu jest uszczerbek majątkowy, czyli zmniejszenie się majątku w skutek pewnego zdarzenia. Natomiast „krzywda” jest wynikiem naruszenia dobra osobistego, naruszenia czci, obrażeń ciała, itp. Jeżeli takie naruszenie nie oddziaływuje ujemnie na sferę majątkową – jest tylko „krzywdą” (szkodą niematerialną). Według art. 361 § 2 k.c. naprawienie szkody obejmuje „straty, które poszkodowany poniósł” ( damnum emergens) oraz „korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono”( lucrum cessans) – por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 1996 r., III CZP 2/96, opublikowanej w OSNC 1996/6/79.

Przepis art. 444 k.c. stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 445 k.c. § 1 w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Rozstrój zdrowia polega na wywołaniu dysfunkcji organizmu człowieka przez doprowadzenie do zakłócenia funkcjonowania jego poszczególnych układów i systemów. Wstrząs psychiczny doznany w skutek określonego zdarzenia może być źródłem rozstroju zdrowia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1969 r., II CR 114/69, wyrok Sądu Administracyjnego w P. z dnia 9 lipca 2003 r., I Ca 396/03).

Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszelkie niezbędne i celowe wydatki.

W orzecznictwie wskazuje się, że przewidziana w art. 445 k.c. krzywda, za którą sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią kwotę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego, obejmuje zarówno cierpienia fizyczne, jak i cierpienia moralne. Nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu polegające na znoszeniu cierpień psychicznych mogą usprawiedliwiać przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 445 § 1 k.c. (patrz wyrok SN z 2002.03.20, V CKN 909/00, LEX nr 56027).

Zadośćuczynienie stanowi formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą żądania z art. 445 k.c. jest doznana krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami fizycznymi i psychicznymi pokrzywdzonego, wynikających z naruszenia dóbr osobistych wskazanych w tym przepisie. Zakres naruszonych dóbr osobistych obejmuje miedzy innymi uszkodzenie ciała czy rozstrój zdrowia.

Zadośćuczynienie z art. 445 § 1 k.c. powinno być odpowiednie. Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001, III CKN 427/00, LEX nr 52766). Jak stwierdził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 13 grudnia 2007 r. ( I CSK 384/07, LEX nr 351187) zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia nie może oznaczać przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości, jak zdrowie czy integralność cielesna, a okoliczności wpływające na określenie tej wysokości, jak i kryteria ich oceny muszą być zawsze rozważane indywidualnie w związku z konkretną osobą poszkodowanego i sytuacją życiową, w której się znalazł.

Dodatkowo zauważyć należy, iż wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętej stopie życiowej społeczeństwa, z tym zastrzeżeniem, że nie powinna ona być symboliczna (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2005r., sygn. akt I CK 7/05, LEX 153254, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001r., sygn. akt II CKN 427/00, LEX 52766 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 24 czerwca 1965r., I Pr 203/65, OSPiKA 1966 nr 4, poz. 92).

Nie ulega wątpliwości, że w świetle zebranej w sprawie dokumentacji, w tym zwłaszcza opinii biegłych sądowych powołanych w sprawie uraz doznany w wypadku spowodował u powoda trwały uszczerbek na zdrowiu w łącznej wysokości 11 %.

W orzecznictwie podkreśla się, iż wysokość zadośćuczynienia pieniężnego powinna uwzględniać aktualne warunki oraz stopę życiową społeczeństwa, kraju, w którym mieszka poszkodowany. Najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której przysługuje zadośćuczynienie, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie.

W doktrynie (Komentarz do art.361 kodeksu cywilnego (Dz.U.64.16.93), [w:] A. Kidyba (red.), A. Olejniczak, A. Pyrzyńska, T. Sokołowski, Z. Gawlik, A. Janiak, G. Kozieł, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna, LEX, 2010) wskazuje się, że dla określenia relacji kauzalnej podstawowe znaczenie ma przepis art. 361 § 1 k.c. Wobec mnogości koncepcji związku przyczynowego, tak w ujęciu filozoficznym, nauk przyrodniczych, jak i nauk prawnych, ustawodawca określił tę kategorię jako element odpowiedzialności odszkodowawczej (por. A. Koch, Metodologiczne zagadnienia związku przyczynowego w prawie cywilnym, Poznań 1975, s. 48 i n.). W judykaturze i doktrynie powszechnie przyjmuje się, że przepis art. 361 k.c. należy uznać za odwołanie się do teorii adekwatnego związku przyczynowego, która odpowiedzialnością podmiotu obejmuje jedynie zwykłe (regularne) następstwa danej przyczyny (por. szerzej A. K., Związek przyczynowy..., s. 94 i n.; M. K., Szkoda na mieniu..., s. 386 i n.). W art. 361 § 1 k.c. ustawodawca realizuje tę koncepcję, stanowiąc, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Związek przyczynowy pełni dwie funkcje. Po pierwsze, pozwala przypisać odpowiedzialność za szkodę podmiotowi, który jej nie poniósł. Po drugie, określa zakres odpowiedzialności za szkodę doznaną przez poszkodowanego, wskazując uszczerbek podlegający naprawieniu.

W niniejszej sprawie Sąd ustalił, iż gdyby kierująca samochodem D. (...) o nr rej. (...) udzieliła pierwszeństwa pieszemu to nie doszłoby do zdarzenia komunikacyjnego z dnia 10 grudnia 2013 r., w wyniku którego powód doznał 11% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Zdarzenie komunikacyjne zostało spowodowane przez nieprawidłowe zachowanie kierującą samochodem D. (...) o nr rej. (...), która w dniu zdarzenia posiadała wykupioną polisę odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznej u pozwanej (...) S.A. w Ł..

Po zmodyfikowaniu powództwa powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika domagał się zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda ponad dotychczas dochodzoną kwotę 6.000,00 zł dalszych 21.000,00 zł tj. w sumie 27.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za ból, krzywdę i cierpienie będące następstwem zdarzenia z dnia 10 grudnia 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 22 lutego 2014 r. do dnia zapłaty.

Sąd zasądzając zadośćuczynienia od pozwanej na rzecz powoda wziął pod uwagę już wypłacone kwoty zadośćuczynienia przez stronę pozwaną na rzecz powoda i przyznał dodatkowe zadośćuczynienie w wysokości 25.000,00 zł.

Sąd przyznając zadośćuczynienie w kwocie 25.000,00 zł wziął pod uwagę: rozmiar urazów jakich doznał powód na skutek zdarzenia drogowego z dnia 10 grudnia 2013 r.; przebieg leczenia (powód nosił opatrunek gipsowy przez okres 3 tygodni) i rehabilitacji; okres, w którym powód przebywał na zwolnieniu lekarskim (3 miesiące); rozmiar cierpień jakich doznał powód na skutek w/w zdarzenia drogowego; okres przez jaki powód wymagał pomocy osób trzecich; wysokość uszczerbku na zdrowiu powoda na skutek w/w zdarzenia drogowego oraz fakt, iż powód w dalszym ciągu odczuwa dolegliwości bólowe w obrębie lewego stawu kolanowego i konieczność poddania się przez powoda w przyszłości operacji kolana. Nie był obojętny również fakt zmiany zachowania powoda i wpływu wypadku na jego życie osobiste i zawodowe.

Zdaniem Sądu przyznanie na rzecz powoda kwoty 25.000,00 tytułem zadośćuczynienia, jest adekwatne wobec ustalonego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 11 % i do rozmiarów doznanego przez powoda bólu, krzywdy i cierpienia będącego następstwem zdarzenia drogowego z dnia 10 grudnia 2013 r. i nie jest to kwota nadmierna.

Na podstawie art. 189 k.p.c. Sąd ustalił, iż strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w Ł. będzie ponosiła odpowiedzialność za skutki wypadku, któremu uległ powód w dniu 10 grudnia 2013 r. w przyszłości.

Zgodnie z art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

Powyższe ustalenie Sąd poczynił na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii S. G., który w swojej opinii stanowczo stwierdził, że rokowanie powoda na przyszłość jest niepomyślne. Nadto biegły stwierdził, że z powodu urazu wielu struktur stawu kolanowego dojdzie najprawdopodobniej do powstania wtórnych zmian zwyrodnieniowych w stawie kolanowym, co spowoduje bóle stawu kolanowego, ograniczenie ruchomości. Ustalając powyższe Sąd oparł się również na opinii biegłego sądowego z zakresu interny M. M., który podniósł, że powód Z. N. powinien wyrazić zgodę na zabieg operacyjny celem przeciwdziałania postępowi zmian degeneracyjno – zwyrodnieniowych w stawie kolanowym lewym. Zakres takiego zabiegu powinien być ustalony po wykonaniu artroskopii tego stawu.

Sąd orzekł o odsetkach na podstawie art. 817 § 1 k.c. w zw. z 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

W pozostałym zakresie powództwo oddalono.

Orzeczenie o kosztach jest uzasadnione treścią art. 100 zdanie pierwsze k.p.c., który stanowi, iż w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

W przedmiotowej sprawie strona powodowa utrzymała się ze swoim roszczeniem w 93%. Powód poniósł następujące koszty procesu: opłatę sądową w kwocie 300 zł, opłatę skarbową w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200 zł (pierwotne żądanie pozwu) zgodnie z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz zaliczki na biegłego w kwocie 600 zł. Łącznie poniesione przez powoda koszty to 2.117 zł. W związku z tym, że powód wygrał sprawę w 93% to należy mu się zwrot 93% poniesionych przez niego kosztów procesu czyli 1.968,81 zł. Z kolei strona pozwana poniosła koszty procesu w łącznej wysokości 1.234 zł, na którą składają się opłata skarbowa w kwocie 34 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200 zł (pierwotne żądanie pozwu) zgodnie z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Strona pozwana utrzymała się ze swoim roszczeniem w 7%. W związku z tym, że pozwana wygrała sprawę w 7 % to należy jej się zwrot 7% poniesionych przez nią kosztów procesu czyli 86,38 zł.

Ustalając wysokość zwrotu należnych powodowi kosztów procesu Sąd od kwoty 1.968,81 zł odjął kwotę 86,38 zł, co dało kwotę 1.882,43 zł i taką też kwotę Sąd zasądził od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w Ł. na rzecz powoda Z. N. tytułem zwrotu części poniesionych kosztów postępowania.

Na podstawie art. 359 k.p.c. Sąd zmienił postanowienie Sądu Rejonowego w Nysie z dnia 15 maja 2015 r. wydane w sprawie sygn. akt I C 762/14 w części w ten sposób, że przyznane tam biegłemu wynagrodzenie w kwocie 129,91 zł przyznał ze Skarbu Państwa, bowiem Sąd Rejonowy w Nysie w/w postanowieniem przyznał biegłemu interniście dr nauk medycznych M. M. wynagrodzenie za sporządzenie pisemnej opinii złożonej w sprawie w dniu 6 maja 2015r. w kwocie 212 zł oraz zwrot wydatków poniesionych w związku z tą opinią w kwocie 7,40 zł z zaliczki wpłaconej przez powoda Z. N. w kwocie 600 zł w dniu 5.11.2014 r. zapisanej pod poz. 03/735/14, podczas gdy zaliczka ta nie wystarczyła na pokrycie kosztów całego wynagrodzenia biegłego i Sąd w brakującej kwocie 120,81 zł przyznał je ze Skarbu Państwa.

Rozstrzygnięcie w zakresie pkt VI i VII wyroku uzasadnienie w treści art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 05.167.1398 ze zm.) w związku z art. 100 zdanie pierwsze k.p.c. Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilny kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Brakująca opłata od rozszerzonego powództwa wynosi 1.050,00 zł. Z kolei brakujące wynagrodzenie biegłego sądowego M. M. za sporządzenie pisemnej opinii złożonej w sprawie w dniu 6 maja 2015r. poniesione przez Skarb Państwa wynosi 129,91 zł.

W oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c. Sąd nakazał ściągnąć od pozwanej i od powoda brakującą opłatę sądową od pozwu oraz koszty wynagrodzenia biegłego poniesione przez Skarb Państwa w częściach w jakich przegrali sprawę tj. od strony pozwanej w 93 %, a od powoda w 7 %

W związku z powyższym Sąd nakazał ściągnąć od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w Ł. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Nysie kwotę 976,50 zł tytułem części opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa oraz kwotę 120,81 zł tytułem kosztów opinii biegłego poniesionych przez Skarb Państwa oraz nakazał ściągnąć od powoda Z. N. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Nysie kwotę 73,50 zł tytułem części opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa oraz kwotę 9,10 zł tytułem kosztów opinii biegłego poniesionych przez Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w wyroku.