Sygn. akt III Ca 1896/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Leszek Dąbek (spr.)

Sędzia SO Barbara Braziewicz

Sędzia SR (del.) Roman Troll

Protokolant Monika Piasecka

po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2015 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa B. L.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 19 września 2014 r., sygn. akt I C 844/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 600 zł (sześćset złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSR (del.) Roman Troll SSO Leszek Dąbek SSO Barbara Braziewicz

Sygn. akt III Ca 1896/14

UZASADNIENIE

Powód N. L. żądał zasądzenia na jego rzecz od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w S. kwoty 60.606zł z ustawowy odsetkami od dnia 25 01 2012r. oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powództwa twierdził, że w dniu 17 07 2011r. uczestniczył w wypadku drogowym, którego sprawca był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. W wypadku doznał obrażeń ciała w postaci wykręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa. Pozwana wypłaciła mu zadośćuczynienie w wysokości 4.000zł

oraz odszkodowanie za zakup kołnierza ortopedycznego w kwocie 25zł. Obecnie dochodzi dalszego zadośćuczynienia w wysokości 40.000zł oraz odszkodowania za powstałe w wyniku wypadku szkody w jego majątku w kwocie 20.606zł.

Pozwana (...) Spółka Akcyjna w S. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu. Nie kwestionowała swej odpowiedzialności za skutki wypadku oraz zarzucała, iż wypłacone powodowi zadośćuczynienie i odszkodowanie w pełni rekompensuje mu jego krzywdę

i szkodę materialną.

Sąd Rejonowy w Gliwicach w wyroku z dnia 19 09 2014r. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 7.610zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25 01 2012r. oddalił powództwo w pozostałym zakresie i orzekł o kosztach procesu.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia, przywołał regulacje: 436 § 2 k.c., art. 444 k.c., art. 445 k.c. art. 822 § 1, 2 i 4 k.c. Następnie dokonał oceny poczynionych ustaleń i w jej wyniku stwierdził, że kwotą zadośćuczynienia adekwatną do doznanej przez powoda w wyniku wypadku krzywdy jest kwota 10.000zł. Uwzględnił, że pozwana dobrowolnie wypłaciła mu z tego tytułu kwotę 4.000zł i w zakresie różnicy pomiędzy tymi kwotami uznał żądanie pozwu zapłaty zadośćuczynienia za uzasadnione. Stwierdził,

że w związku przyczynowym z wypadku pozostają tylko poniesione przez powoda koszty leczenia w wysokości 1.635zł zarachował na ich poczet wypłacone przez pozwana odszko-dowanie za zakup kołnierza ortopedycznego i uznał, że pozwana z tytułu odszkodowania

za szkody materialne powstałe w majątku powoda powinna zapłacić mu kwotę 1.610zł.

W pozostałym zakresie powództwo jako wygórowane uznała za bezzasadne.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie się pozwanej w zapłacie zasądzonego zadość-uczynienia i odszkodowania orzekał na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., a o kosztach procesu orzekała stosując regulację o art. 100 k.p.c.

Orzeczenie zaskarżył powód B. L. w części oddalającej powódz-two o zapłatę zadośćuczynienia w kwocie 10.000zł oraz należnych mu od dnia 25 01 2012r. odsetek ustawowych od tej kwoty, który wnosiła o jego zmianę poprzez uwzględnienie powództwa w zaskarżonej części oraz zasądzenie na jego rzecz od pozwanej zwrotu kosztów procesu za obie instancje.

Zarzuciła, że w toku rozpoznania sprawy naruszono zasadę kontradyktoryjności

a przy orzekaniu wskazanych w apelacji przepisów prawa procesowego i materialnego

w sposób w niej wskazany

Sąd Odwoławczy ustalił i zważył co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenia powoda przyjmując, że mają one źródło w łączącej pozwaną ze sprawcą wypadku umowie ubezpie-czenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów oraz w reżimie odpowiedzialności deliktowej za szkodę, a następnie w sposób prawidłowy rozpoznał sprawę.

W szczególności - wbrew zarzutowi apelacji – przy jej rozpoznaniu nie naruszył on zasady kontradyktoryjności, w sposób wskazany przez skarżącego.

Regulacja art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnia bowiem sąd do dopuszczenia i przepro-wadzenia z urzędu dowodów nie wskazanych przez strony, z czego Sąd pierwszej instancji prawidłowo skorzystał dopuszczając i przeprowadzając z urzędu dowód z opinii biegłego lek. A. M., biegłego z karesu neurologii i psychiatrii, gdyż składający wcześniej opinie w sprawie biegły lek. T. G. jako specjalista z zakresu ortopedii i trauma-tologii nie był kompetentny do ustalenia neurologicznych następstw wypadku powoda i ich wpływu na życie codzienne powoda.

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenie w części dotyczą okoliczności bezspornych pomiędzy stronami, a w pozostałym zakresie mają podstawę w wiarygodnych informacjach zawartych we wskazanych w uzasadnieniu za-skarżonego orzeczenia źródłach dowodowych, których ocena jest logiczna, wnikliwa, wy-czerpująca i mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów.

Podniesione w apelacji zarzuty dotyczące konstruowania przez Sąd pierwszej instancji podstawy faktycznej powództwa w istocie w części kwestionują dokonana przez ten Sąd ocenę prawną ustalonego zadośćuczynienia (jego nieadekwatność do doznanej przez powoda krzywdy), a w pozostałym zakresie są bezzasadne.

Są one bowiem powtórzeniem zastrzeżeń zgłoszonych przez skarżącego do opinii biegłego A. M., które zostały przez biegłego w sposób logiczny wyjaśnione

w jego uzupełniającej opinii z dnia 2 04 2014r. (w szczególności biegły sposób logiczny wyjaśnił, że ustalony wcześniej w grudniu 2011r. 15% uszczerbek na zdrowiu powoda

w wyniku czynionych przez powoda starań mógł się zmniejszyć do 5%).

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sąd pierwszej instancji .

W zakresie objętym zaskarżeniem dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego jest prawidłowa.

Odpowiedzialność pozwanej za skutki przedmiotowego wypadku drogowego

nie była negowana w toku postępowania.

Ma ona źródło w regulacji art. 415 k.c. w związku z art. 436 § 1 k.c. i postano-wieniach zawartej przez pozwaną ze sprawcą wypadku umowy ubezpieczenia odpowie-dzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku

z ruchem tych pojazdów oraz w regulacji art. 822 § 4 k.c. uprawniającej powódkę

do dochodzenia roszczeń bezpośrednio od pozwanego zakładu ubezpieczeń.

Na zasadach ogólnych rodzi ona po stronie pozwanej obowiązek zapłaty poszkodowanemu w wypadku drogowym odszkodowania, w tym na mocy art. 445 k.c. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Stosownie do utrwalonego poglądu prawnego ma ono przede wszystkim charakter kompensacyjny i jego wysokość musi przedstawiać ekonomiczną wartość

lecz równocześnie nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa oraz powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (np. wyrok SN z dn. 26 02 1962r. 4 CR 902/61, OSNCP 1963r. nr 5, poz. 107; wyrok z dn. 24 06 1965r.. I PR 203/65, OSPiKA 1966r. poz. 92), a Sąd odwoławczy jest uprawniony do jego skorygowania tylko w przypadku, gdy jest ono oczywiście nieadekwatne do doznanej przez poszkodowanego krzywdy (wyrok SN z dn. 30 10 2003r. IV CK 151/02, wyrok z 7 11 2003r. V CK 110/03).

Powód w następstwie wypadku doznał 5% uszczerbku na zdrowiu.

Po wypadku pojechała do pracy i pierwsze negatywne objawy zdrowotne ujawniły się u niego dopiero w nocy.

Leczony był ambulatoryjnie a z kołnierza ortopedycznego korzystał tylko przez okres 1,5 miesiąca (dokumentacja medyczna nie potwierdza ordynowania mu leków przeciwbólowych).

Przez cały okres leczenia pracował zawodowo i poza utrudnieniami wynikającym z noszenia kołnierza ortopedycznego jedynymi w zasadzie utrudnieniami w jego życiu codziennym była niemożność – przez okres do roku – czynnego uprawiania sportów i wynikające z tego negatywne konsekwencje dla jego życia towarzyskiego.

Z opinii biegłego A. M. wynika, że zmiany pourazowe wywołane kolizją drogowa w niewielkim stopniu wpłynęły i wpływają obecnie na życie codzienne powoda a rokowania co do jego stanu zdrowia na przyszłość są pozytywne.

W tej sytuacji ustalone przez Sąd Rejonowy w kwocie 10.000zł zadośćuczynienie za doznaną przez powoda krzywdę w wyniku przedmiotowego wypadku drogowego realizuje wskazane powyżej postulaty, stanowi około 2,5 obecnej średniej płacy krajowej

Nie jest ono zatem oczywiście nieadekwatne do doznanej przez powoda krzywdy, co czyni apelacje pozwanej bezzasadną i skutkowało jej oddaleniem.

Reasumując apelacja pozwanej jest bezzasadna i dlatego oddalono ją na mocy regulacji art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosując regulację art. 98 § 1 k.p.c. i § 13 ust. 1 pkt 1 i § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 09 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1348, z późniejszymi zmianami), biorąc pod uwagę, iż powód uległ w całości w postępowaniu odwoławczym i powinien zwrócić pozwanej poniesione przez nią w tym postępowaniu koszty zastępstwa przez fachowego pełnomocnika (wartość przedmiotu zaskarżenia 10.000zł; stawka minimalna 1.200zł x 50% = 600zł).