Sygn. akt: XII C 248/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 grudnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach XII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Andrzej Kieć
Protokolant:	protokolant sądowy Łukasz Rusinek

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2015 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa J. C.

przeciwko (...) S.A. (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. (...) w W. na rzecz powoda J. C. kwotę 200 000 (dwieście tysięcy) złotych, tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami liczonymi w następujący sposób:

a.  od kwoty 100 000 (sto tysięcy) złotych od 6 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty;

b.  od kwoty 100 000 (sto tysięcy) złotych od 12 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5000 (pięć tysięcy) złotych, tytułem odszkodowania;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 20 000 (dwadzieścia tysięcy) złotych, tytułem skapitalizowanej renty za okres od maja 2014 roku do listopada 2015 roku;

4.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda rentę w wysokości 2000 (dwa tysiące) złotych miesięcznie, płatnych do 10-go dnia każdego miesiąca, począwszy od grudnia 2015 roku;

5.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

6.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1697,65 (jeden tysiąc sześćset dziewięćdziesiąt siedem 95/100) złotych, tytułem zwrotu kosztów procesu;

7.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Gliwicach od powoda, z zasądzonego na jego rzecz w pkt 1,2,3 roszczenia, kwotę 41 829,38 (czterdzieści jeden tysięcy osiemset dwadzieścia dziewięć 38/100) złotych, tytułem kosztów sądowych;

8.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Gliwicach od pozwanego kwotę 12 714,08 (dwanaście tysięcy siedemset czternaście 08/100) złotych, tytułem kosztów sądowych.

SSO Andrzej Kieć

Sygn. akt XII C 248/13

UZASADNIENIE

do wyroku z dnia 8 grudnia 2015 roku

Powód J. C., pozwem z dnia 5 grudnia 2013r (data stempla pocztowego) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. (...) z siedzibą w W. kwot:

- 100.000zł tytułem zadośćuczynienia za uszczerbek na zdrowiu odniesiony wskutek wypadku komunikacyjnego w dniu 10 czerwca 2007r,

- 20.000zł tytułem odszkodowania w związku z wypadkiem,

- comiesięcznej renty w wysokości 800zł, z tytułu zwiększenia się potrzeb powoda wskutek wypadku.

Nadto powód wniósł o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Na uzasadnienie swego żądania powód podał, że w dniu 10 czerwca 2007 roku doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym powód doznał obrażeń a sprawca szkody ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Wskutek wypadku powód cierpi na wodogłowie, które to schorzenie jako skutek wypadku ostatecznie zostało potwierdzone w prywatnej opinii lekarskie z dnia 7.10.2013r. sporządzonej przez dr S. K.. Powyższe schorzenie z uwagi na jego rozmiar i bóle utrudnia powodowi normalne życie. Nie może on bowiem obecnie (po nasileniu się objawów wodogłowia) samodzielnie funkcjonować. Powód nie może dokonywać porządków, robić zakupów, wymaga pomocy innych osób. W związku z wypadkiem wielokrotnie przebywał w szpitalach, uczęszcza tez na płatną rehabilitację. Wysokość odszkodowania powód wyliczył ryczałtowo. W toku prowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła odmówiła wypłaty świadczeń, ponosząc zarzut przedawnienia bądź zaprzeczając swej odpowiedzialności.

W odpowiedzi na pozew (k.61-65), pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od strony powodowej na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczeń (art. 819 kc) oraz wskazała, iż nie odpowiada za ujawnioną u powoda chorobę Hakima i związane z nią dolegliwości albowiem nie jest ona następstwem zdarzenia komunikacyjnego z 10.06.2007r. Pozwana podniosła nadto, iż dochodzona kwota 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia jest rażąco wygórowana, natomiast żądania zasądzenia odszkodowania i renty nie zostało udowodnione.

Powód nie zgodził się z zarzutem przedawnienia (k.91), ponosząc, iż o schorzeniu w mózgu jako następstwie wypadku dowiedział się dopiero na podstawie opinii lekarskiej dr K.. Nadto podniósł, iż obrażenia ciała, których doznał w wypadku wyczerpują znamiona art. 157 par. 1 kk, co ma wpływ na terminy przedawnienia.

Pismem z dnia 5 sierpnia 2015r. (k.290) powód rozszerzył powództwo, żądając kwot:

- 1.000.000zł tytułem zadośćuczynienia za uszczerbek na zdrowiu odniesiony wskutek wypadku komunikacyjnego w dniu 10 czerwca 2007r, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- 20.000zł tytułem odszkodowania w związku z wypadkiem,

- comiesięcznej renty w wysokości 4.000zł, z tytułu zwiększenia się potrzeb powoda wskutek wypadku.

Pozwana wniosła o oddalenie rozszerzonego powództwa (k.295-298).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 czerwca 2007 roku doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym powód doznał obrażeń a sprawca szkody ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. /niesporne/.

Na skutek wypadku powód doznał urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu i następczym zespołem wodogłowia normotensyjnego (zespół Hakima), z utrzymującym się niedowładem prawostronnym, zaburzeniami koordynacji ruchowej i zaburzeniami intelektualnymi, pomimo wszczepienia zastawki komorowo-otrzewnowej. Stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu z tej przyczyny wynosi minimum 30%. Powód wskutek wypadku doznał również urazu prawego stawu biodrowego, zakończonego wymiana stawu, z przewlekłym zespołem bólowym prawej kończyny dolnej. Stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu z tej przyczyny wynosi, po uwzględnieniu istniejących wcześniej zmian samoistnych, 30%. Łączny trwały uszczerbek na zdrowiu powoda wskutek wypadku wynosi co najmniej 60 %.

Zespół dysfunkcji neurologicznych wynika z rozwoju wodogłowia normotensyjnego (tzw. zespół Hakima). Zespół ten jest skutkiem urazu głowy w wyniku wypadku z dnia 10.06.2007r. i związanego z nim urazu czaszkowo-mózgowego. Zespól tego typu rozwija się w sposób stopniowo, często powolny, charakterystyczne są narastające zaburzenia równowagi i koordynacji ruchowej, zaburzenia charakterologiczne, otępienne, zaburzenia chodu a w skrajnych przypadkach brak kontroli zwieraczy. U powoda przebieg tego powikłania miał typowy charakter. Pojawiły się początkowo niewielkie zaburzenia równowagi, które w miarę upływu czasu narastały, dołączyły się zaburzenia koordynacji ruchowej, procesów myślowych, zaczęły się pojawiać nawracające upadki. Jednym z tych upadków był upadek w łazience w 2009r. ale w żaden sposób nie był on czynnikiem sprawczym wodogłowia ale był on jednym z objawów rozwijającego się już procesu patologicznego.

U powoda występują luki pamięciowe oraz spowolnienie procesów intelektualnych. Zaburzenia te maja charakter trwały, nie należy spodziewać się poprawy a co najwyżej ustabilizowania tych dysfunkcji.

Powód ma obecnie 69 lat. Jest rozwiedziony, bezdzietny. Przed wypadkiem był sprawny. Mieszkał sam do czerwca 2015r., kiedy to po wyjściu ze szpitala zamieszkał z siostrą M. K. (1). Od około 2009r powód miał problemy z pamięcią. Pozostawał w leczeniu. Powód w niektórym życiowych aspektach wymagał pomocy. Od maja 2014r. pomagała mu zaangażowana do tego kobieta. Powód pomocy wymagał przy sprzątaniu, myciu, goleniu. Powód używa pampersów od maja 2014r. Obecnie powód wymaga pełnej opieki. Nie wychodzi z domu, chodzi w domu parę kroków. Nie potrafi samodzielnie przygotować sobie posiłków, chociaż je samodzielnie. W 2015r. powód przebywał przez 3 tygodnie w prywatnym domu opieki, kosztowało to 3.800 zł. Siostra powoda planuje umieszczenie go w prywatnym domu opieki na stałe, koszt takiego miejsca w prywatnym DPS w K. wynosi 4.000 zł miesięcznie. Dodatkowo trzeba płacić za leki, pampersy. Obecnie na leki powoda miesięcznie wydawane jest około 200,300 zł. Na pampersy (po uwzględnieniu dofinansowania) miesięcznie wydawane jest 300 zł. Dla powoda została zakupiona bieżnia za około 2000 zł oraz rower stacjonarny za 300 zł. Powód potrzebuje masaży, co wiąże się z kosztami. Wiążą się z nim zwiększone koszty środków czystości, wody.

Powód dostaje emeryturę, która wraz dodatkiem pielęgnacyjnym wynosi 4.000 zł.

Powód zgłosił swe roszczenia związane z wypadkiem do pozwanego ubezpieczyciela. Pismem z dnia 26.04.2011r. pozwany nie uznał roszczeń, powołując się na ich przedawnienie. Pismem z dnia 6.05.2013r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 100.000 zł tytułem zadośćuczynienie ora do wypłacania renty w kwocie 800 zł miesięcznie. Pozwany pismem z dnia 7.08.2013r. ponownie odmówił wypłaty świadczeń, podnosząc – poza zarzutem przedawnienia – iż brak jest podstaw do uznania, iż wodogłowie u powoda wiąże się z wypadkiem z 10.06.2007r. Na wniosek powoda, leczący go lekarz S. K. wystawił opinię z dnia 7.10.2013r., w której stwierdził, iż wodogłowie u powoda ma związek z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 10.06.2007r.

dowody z:

notatki urzędowej z 10.06.2007r. (k.28), pisma pozwanej z 16.06.2011r (k.21), zaświadczenia lekarskiego z 5.11.2010r. (k.12), pisma powoda z 6.05.2013 r. (k.10), pisma pozwanego z 7.08.2013 r. (k.23), opinii prywatnej lekarskiej z 7.10.2013r. (k.27), decyzji pozwanego z 26.04.2011r. (k.66), zeznania świadka M. K. (1) (e-protokół z dnia 9.06.2015r k.271 i z 24.11.2015r k.326), pisemna opinia biegłych z zakresu (...) oraz z zakresu neurologii M. W. (k.225-228), pisemna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu neurologii M. W. (k.278).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o powołane powyżej dowody. Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów gdyż ich prawdziwość nie została zaprzeczona. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. K. (2) albowiem były logiczne, konsekwentne, korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym – tym samym zasługiwały na uwzględnienie. Sąd dal także wiarę opinią biegłych – z zakresu ortopedii i traumatologii R. H. oraz z zakresu neurologii M. W.. Opinie te są rzetelne, jednoznaczne, kompleksowe i oparte o szczegółową dokumentację a zatem zasługują na uwzględnienie. Opinie te nie zostały przez strony zakwestionowane, ich moc dowodowa zatem nie została obniżona.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 444 § 1,2kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty; jeżeli zwiększyły się potrzeby poszkodowanego lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

W myśl art. 445 § 1kc, sąd może poszkodowanemu przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego sąd uznał, iż roszczenia powoda są uzasadnione częściowo.

W pierwszym rzędzie wskazać należy, iż zarzut pozwanego dotyczący przedawnienia roszczeń sąd uznał za nieuzasadniony. Zgodnie z art.442 (1) § 3kc, znajdującym zastosowanie w sprawie (art. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007r o zmianie kc, Dz.U. nr 80, poz.538), w razie wyrządzenia szkody na osobie, przedawnienie nie może się skończyć wcześniej niż z upływem lat 3 od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Powód wskazywał, iż o szkodzie w postaci zespołu Hakima dowiedział się w sposób nie budzący wątpliwości z opinii lekarskiej z dnia 7.10.2013r. lekarza S. K.; pozwany związkowi z wypadkiem tego schorzenia zaprzeczał w toku procesu a wobec powoda m.in. w piśmie z dnia 7.08.2013r. (k.23). Zasadnym jest wiec uznanie, iż bieg 3-letniego przedawnienia rozpoczął się w październiku 2013r. Za słuszne należało uznać również twierdzenia powoda, iż doznane przez powoda obrażenia mieszczą się znamionach art. 157 par. 1 kk, co ma wpływ na terminy przedawnienia. Niezależnie od powyższego, powoływanie się przez pozwanego na zarzut przedawnienia roszczeń, biorąc pod uwagę obrażenia powoda, jak również treść pisma pozwanego z dnia 7.08.2013r. (k.23), nie zasługuje na ochronę jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Powód domagał się, po rozszerzeniu powództwa, zasądzenia kwoty 1.000.000zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na podstawie art. 445 § 1kc.

O rozmiarze należnego zadośćuczynienia decyduje rozmiar doznanej krzywdy, albowiem zadośćuczynienie ma na celu naprawienie szkody niemajątkowej, wyrażającej się doznaną krzywdą w postaci cierpień psychicznych. Niedający się ściśle wymierzyć charakter krzywdy sprawia, że ustalenie jej rozmiaru, a tym samym wysokości zadośćuczynienia zależy od oceny sądu. Przepisy prawa co prawda nie określają kryteriów, jakimi sąd winien kierować się ustalając wysokość zadośćuczynienia, ale niewątpliwie ocena sądu winna się opierać na całokształcie okoliczności sprawy, nie wyłączając takich czynników jak wiek poszkodowanego. Z kolei przy ustalaniu rozmiaru cierpień powinny być uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, odniesione do indywidualnych okoliczności danego wypadku. Oceniając rozmiar doznanej krzywdy trzeba wziąć pod uwagę całokształt okoliczności, a w tym: stopień cierpień psychicznych, intensywność tych cierpień i czas ich trwania, nieodwracalność następstw wypadku, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz innego podobnego rodzaju czynniki.

Z uwagi na fakt, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, przyznana suma pieniężna ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Powinna zatem wynagrodzić doznane cierpienia psychiczne oraz ułatwić przezwyciężanie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo przywrócona została równowaga zachwiana na skutek popełnienia czynu niedozwolonego (por. wyrok SN z dnia 9 listopada 2007 roku, VCSK 245/07, LEX nr 369691).

Zadośćuczynienie, choć niewątpliwie zawiera w sobie funkcję represyjną, nie jest karą, lecz sposobem naprawienia krzywdy. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie cierpień. Winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie więc "odpowiedniej sumy" należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (por. wyrok SN z 3 lutego 2000 r. I CKN 969/98 LEX nr 50824).

Powód na skutek wypadku powód doznał urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu i następczym zespołem wodogłowia tzw. zespołu Hakima, z utrzymującym się niedowładem prawostronnym, zaburzeniami koordynacji ruchowej i zaburzeniami intelektualnymi. Stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu z tej przyczyny wynosi minimum 30%. Powód wskutek wypadku doznał również urazu prawego stawu biodrowego, zakończonego wymianą stawu, z przewlekłym zespołem bólowym prawej kończyny dolnej. Stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu z tej przyczyny wynosi, po uwzględnieniu istniejących wcześniej zmian samoistnych, 30%. Łączny trwały uszczerbek na zdrowiu powoda wskutek wypadku wynosi co najmniej 60 %.

U powoda przebieg tzw. zespołu Hakima miał typowy charakter. Pojawiły się początkowo niewielkie zaburzenia równowagi, które w miarę upływu czasu narastały, dołączyły się zaburzenia koordynacji ruchowej, procesów myślowych, zaczęły się pojawiać nawracające upadki. U powoda występują luki pamięciowe oraz spowolnienie procesów intelektualnych. Zaburzenia te maja charakter trwały, nie należy spodziewać się poprawy a co najwyżej ustabilizowania tych dysfunkcji.

Powód ma obecnie 69 lat. Przed wypadkiem był sprawny. Mieszkał sam, obecnie od czerwca 2015r., zamieszkał z siostrą M. K. (1). Od około 2009r powód miał problemy z pamięcią. Pozostawał w leczeniu, wielokrotnie przebywał w szpitalu. Zmuszony jest również odbywać rehabilitację. Powód w niektórym życiowych aspektach wymagał pomocy. Od maja 2014r. pomagała mu zaangażowana do tego kobieta. Powód pomocy wymagał przy sprzątaniu, myciu, goleniu. Powód używa pampersów od maja 2014r. Obecnie powód wymaga pełnej opieki. Nie wychodzi z domu, chodzi w domu parę kroków. Nie potrafi samodzielnie przygotować sobie posiłków, chociaż je samodzielnie. Siostra powoda planuje umieszczenie go w prywatnym domu opieki na stałe. Życie powoda w wyniku wypadku niewątpliwie zatem uległo zasadniczej zmianie – z samodzielnej osoby stał się osobą wymagającą całodobowej opieki. Nie będzie mógł już samodzielnie zamieszkiwać, musi się znajdować pod opieką innych osób. Wysoce prawdopodobne jest, iż zamieszka w domu opieki, takie plany ma sprawująca nad nim opiekę siostra.

Biorąc pod uwagę te wszystkie okoliczności sąd uznał, iż należne powodowi zadośćuczynienie za skutki wypadku oszacować można na kwotę 200.000 zł. Tak oszacowane zadośćuczynienia pozwoli powodowi złagodzić doznaną krzywdę i jest adekwatne do rozmiaru tej krzywdy. Zasądzona kwota pozwoli na złagodzenie cierpień powoda.

Sąd jednocześnie uznał, iż żądana przez powoda wysokość zadośćuczynienia w kwocie 1.000.000 zł jest rażąco wygórowana. Powód ma 69 lat, wskutek wypadku nie ucierpiało znacząco jego życie rodzinne. Powód nie wykazał, by doznał krzywdy w takim rozmiarze, który uzasadniałby zasądzenie na jego rzecz zadośćuczynienia w żądanej kwocie. Żądane zadośćuczynienie odbiegało przy tym od stopy życiowej społeczeństwa. Zaznaczyć należy, iż wbrew sugestiom biegłym ortopedy i neurologa, powód nie zawnioskował dowodu z opinii biegłych psychologa czy psychiatry, które to dowody mogły wykazać krzywdę powoda w sferze psychicznej.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak punkcie 1 wyroku na podstawie art. 445§ 1kc.

Powód żądał zasądzenia odsetek od dnia wniesienia pozwu. Tak określone żądanie odsetkowe było zasadne odnośnie kwoty 100.000 zł. Roszczenie dotyczące zapłaty kwoty 100.000 zł powód zgłosił pismem z dnia 6 maja 2013r., pozwany miał 30 dni na likwidację szkody zgodnie z art.. 14 ust.1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), po tym czasie roszczenie było wymagalne. Pozwany miał możliwość oceny zgłoszonego żądania, brak wypłaty w ustawowym terminie spowodował niemożność korzystania przez powoda ze środków finansowych, stąd żądanie odsetkowe było uzasadnione. Co do pozostałej kwoty 100.000 zł odsetki zasądzono od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu pisma rozszerzającego żądanie (co nastąpiło w dniu 11.08.2015r. - k.295), uznając, iż z tym dniem pozwany pozostawał w zwłoce.

Powód domagał się zasądzenia kwoty 20.000zł tytułem odszkodowania w związku z wypadkiem na podstawie art. 444 § 1kc. Sąd uznał, iż żądanie jest uzasadnione co do kwoty 5.000 zł. Powód wykazał fakturami poniesienie kosztów związanych z rehabilitacją w wysokości 1599 zł (k.30,31). Poniósł tez koszty dwukrotnych dojazdów na rehabilitację do J., wysokości 70 zł za wyjazd – w świetle zasad doświadczenia życiowego twierdzenia te są przekonujące. Ponosił tez koszty na wizyty lekarskie, na rehabilitantów, na opiekunkę (do maja 2014r.). Jakkolwiek kosztów tych powód nie wykazał rachunkami, sąd uznał, iż ich poniesienie jest wiarygodne, uwzględniając fakt, że miało to miejsce w łącznym okresie od czerwca 2007 do maja 2014r. (w oparciu o art. 322 kpc). Sąd uznał jednak, że odszkodowanie wyliczone na kwotę 20.000 zł jest wygórowane gdyż w takiej wysokości nie zostało wykazane.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak punkcie 2 wyroku na podstawie art. 444§ 1kc.

Powód domagał się w pozwie comiesięcznej renty w wysokości 800zł, z tytułu zwiększenia się potrzeb powoda wskutek wypadku a po rozszerzeniu żądania pismem z dnia 5 sierpnia 2015r. – miesięcznej renty w wysokości 4.000 zł miesięcznie.

Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego, powód zwiększonej opieki z uwagi na stan zdrowia wymagał od maja 2014r. Od tego czasu przestał być samodzielny: wymagał pomocy przy sprzątaniu, myciu, goleniu. Od maja 2014r. pomagała mu zaangażowana do tego kobieta. Powód używa pampersów od maja 2014r. Obecnie powód wymaga pełnej opieki. Nie wychodzi z domu, chodzi w domu parę kroków. Nie potrafi samodzielnie przygotować sobie posiłków, chociaż je samodzielnie. W 2015r. powód przebywał przez 3 tygodnie w prywatnym domu opieki, kosztowało to 3.800 zł. Siostra powoda planuje umieszczenie go w prywatnym domu opieki na stałe. Dodatkowo trzeba płacić za leki, pampersy. Obecnie na leki powoda miesięcznie wydawane jest około 200,300 zł. Na pampersy (po uwzględnieniu dofinansowania) miesięcznie wydawane jest 300 zł. Powód potrzebuje masaży, co wiąże się z kosztami. Wiążą się z nim zwiększone koszty środków czystości.

W oparciu o te fakty sąd uznał za zasadne żądanie przez powoda renty z tytułu zwiększonych potrzeb na kwotę 800 zł za okres od maja 2014r. do końca lipca 2015r. Na zwiększone potrzeby powoda wpływa chociażby konieczność zaangażowania opiekunki, jak i koszty związane z leczeniem i rehabilitacją. Nawet gdyby opiekunka potrzebna była w wymiarze około 2 godzin dziennie, to przy uwzględnieniu stawek za opiekę kształtujących się w granicach minimum 8-10 zł za godzinę, koszt samej opiekunki to około 500-600 zł miesięcznie. Sąd uznał jednocześnie żądanie renty za okres wcześniejszy za nieuzasadnione albowiem nie zostało to żądanie udowodnione. Wskazać przy tym trzeba, iż część wydatków za okres poprzedzający maj 2014r, sąd uwzględnił w żądaniu odszkodowawczym powoda (pkt 2 wyroku). Od sierpnia 2015r. powód wymaga opieki w pełnym zakresie. Obecnie na leki powoda miesięcznie wydawane jest około 200,300 zł. Na pampersy (po uwzględnieniu dofinansowania) miesięcznie wydawane jest 300 zł. Dla powoda zostały zakupione przyrządy do rehabilitacji (bieżnia, rower stacjonarny) Powód potrzebuje masaży, co wiąże się z kosztami. Wiążą się z nim zwiększone koszty środków czystości.

W obecnej chwili poza zwiększonymi wydatkami (leki, pampersy, rehabilitacja), nad powodem opiekę sprawuje siostra. W myśl orzecznictwa sądowego uzasadnia to jednak zwrot kosztów za opiekę. Nawet gdyby opiekunka potrzebna była w wymiarze około 5,6 godzin dziennie, to przy uwzględnieniu stawek za opiekę kształtujących się w granicach minimum 8-10 zł za godzinę, koszt samej opiekunki to około 1500 zł miesięcznie. Sąd uznał więc, biorąc pod uwagę obecną niesamodzielność powoda, oraz koszty ponoszone na leki i pampersy (około 500 zł miesięcznie), iż jego zwiększone potrzeby uzasadniają zasądzenie renty w wysokości 2000 zł miesięcznie za okres od sierpnia 2015r. Zasadności przyznania renty w wyższej wysokości powód nie wykazał. Wziąć należy przy tym pod uwagę, iż powód dysponuje emeryturą w kwocie około 4000 zł a część wydatków np. na sprzątanie, ponosiłby niezależnie od wypadku (zwłaszcza uwzględniając jego wiek). Renta od zobowiązanego do naprawienia szkody ma pokrywać wydatki ponadnormatywne tj taki których powód nie ponosiłby gdyby nie skutki wypadku.

Sąd w punkcie 3 wyroku skapitalizował należną powodowi rentę i tak: za okres od maja 2014r. do lipca 2015r skapitalizowana renta wynosi 12.000 zł (15 miesięcy x 800 zł), natomiast za okres od sierpnia 2015 do listopada 2015r. skapitalizowana renta wynosi 8000 zł (4 miesiące x 2000 zł) – łącznie 20000 zł. Dalszą rentę, za okres od grudnia 2015r., sąd zasądził w punkcie 4 wyroku.

Rentę zasądzono na podstawie art. 444§ 2kc.

W pozostałym zakresie sąd powództwo oddalił jako niezasadne i niewykazane.

O zwrocie kosztów procesu orzeczono jak w punkcie 6 wyroku na podstawie art. 100 kpc, zgodnie z zasadą proporcjonalnego rozdziału kosztów, zależnie od stopnia utrzymania się z żądaniem. Powód utrzymał się z żądaniem 23,31%. Koszty wyniosły łącznie 8234 zł, z czego na powoda przypadło 4617 zł (1000 zł – opłata od pozwu, 3617 zł – koszty zastępstwa procesowego wg taryfy wraz z opłatą od pełnomocnictwa a na pozwanego 3617 zł (koszty zastępstwa procesowego wg taryfy wraz z opłatą od pełnomocnictwa).

Powód uiścił jedynie część opłaty od pozwu w wysokości 1000 zł, wskutek częściowego zwolnienia od kosztów. Wydatki wyniosły 2143,46 zł (wynagrodzenie biegłych, wydatki na pozyskanie dokumentacji medycznej – k.116, 131, 197, 235, 282). Do pobrania na rzecz Skarbu Państwa pozostawała zatem kwota 52.400 zł z tytułu opłaty od pozwu (wps po rozszerzeniu powództwa wynosiło 1.068.000 zł a cała opłata od pozwu 53.400 zł) oraz kwota 2143,46 zł z tytułu wydatków – łącznie 54.543,46 zł. Biorąc pod uwagę stopień utrzymania się przez strony z żądaniem, należało orzec jak punktach 7,8 wyroku na podstawie art. 113 ust. 1, 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, w zw. z art. 100 kpc.

SSO Andrzej Kieć