Sygnatura akt I C 609/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Glazar

Protokolant: Magdalena Karczewska

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2013 r. w Jeleniej Górze

sprawy z powództwa K. S. (1), B. S.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...)S.A. w W.na rzecz powódki K. S. (1)kwotę 85.000 zł. (osiemdziesiąt pięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od kwoty 55.000 zł od dnia 23.06.2011 r. do dnia zapłaty i od kwoty 30.000 zł od dnia 31.08.2012 r. do dnia zapłaty

II.  zasądza od pozwanego (...)S.A. w W.na rzecz powoda B. S. kwotę 85.000 zł. (osiemdziesiąt pięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od kwoty 55.000 zł od dnia 23.06.2011 r. do dnia zapłaty i od kwoty 30.000 zł od dnia 31.08.2012 r. do dnia zapłaty

III.  w pozostałym zakresie powództwo oddala

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki K. S. (1) kwotę 7.997 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

V.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda B. S. kwotę 8.217 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

Sygn. akt I C 609/12

UZASADNIENIE

Powódka K. S. (1) wniosła o zsądzenie na jej rzecz od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 85.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 23.06.2011r. do dnia zapłaty oraz przyznania kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 7.200 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, ewentualnie zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania sądowego według spisu kosztów, który zostanie przedłożony na rozprawie.

Strona powodowa opierała swoje roszczenie na zasadzie art. 446 § 4 k.c. Podniosła, że 26.03.2011r. w wypadku samochodowym, którego sprawcą był K. S. (2) kierujący pojazdem marki B. o nr rej. (...), posiadający ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego, zginął jej syn G. S.. Powódka podniosła, że pozwany wypłacił jej z tego tytułu kwotę 15.000 zł, którą uznała za zbyt niską, nie rekompensującą jej cierpień po stracie syna.

Żądanie w zakresie zasądzenia odsetek od 23.06.2011r. powódka uzasadniała faktem, że zgłoszenie roszczenia dotarło do pozwanego 23.05.2011r., który miał 30dni na wypłatę zadośćuczynienia, a zatem ostateczny termin do zapłaty zadośćuczynienia upłynął 22.06.2011r.

Powód B. S. wniósł o zsądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) S.A.w W.kwoty 85.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 23.06.2011r. do dnia zapłaty oraz przyznania kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 7.200 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, ewentualnie zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania sadowego według spisu kosztów, który zostanie przedłożony na rozprawie.

Opierał on swoje żądanie na zasadzie art. 446 § 4 k.c., powołując się na takie same okoliczności jak opisane powyżej.

Zarządzeniem z 25.07.2012r., na podstawie art. 219 k.p.c., sprawę o sygn. akt I C 610/12 połączono ze sprawą o sygn. I C 609/12 do wspólnego rozpoznania (k. 27)

Pozwany (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie obu powództw i zasądzenie na jego rzecz od powodów kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego według przepisanych norm wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

Pozwany przyznał, że w dacie wypadku pojazd sprawcy zdarzenia ubezpieczony był u niego z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych i wypłacił tytułem zadośćuczynienia na rzecz każdego z powodów po 15.000 zł.

Strona pozwana stała na stanowisku, iż przyznane kwoty stanowią wystarczającą rekompensatę za doznaną przez powodów krzywdę związaną z tragiczną śmiercią syna. Ponadto podniósł potrzebę wyjaśnienia, czy zmarły w momencie wypadku miał zapięte pasy bezpieczeństwa, co będzie miało wpływ na ewentualne miarkowanie odszkodowania na podstawie art. 362 k.c. Oprócz tego pozwany wskazał, że odsetki od zasądzonej kwoty winny być ustalone dopiero od daty wyrokowania, albowiem wyrok w tym zakresie ma charakter konstytutywny, zaś wymagalność świadczenia powstaje wraz z jego uprawomocnieniem.

W toku sprawy w miejsce pozwanego (...) S.A.w W.wszedł jako jego następca prawny (...) S.A. w W.(k. 209-213).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

26.03.2011r. na ul. (...) w B. miał miejsce wypadek drogowy. K. S. (2) kierujący samochodem marki B. nr rej. (...) nie dostosował prędkości i techniki jazdy do panujących warunków ruchu i warunków atmosferycznych w wyniku czego stracił panowanie nad pojazdem i zjechał na pobocze uderzając w rosnące tam drzewa.

W wyniku odniesionych obrażeń K. S. (2) poniósł śmierć na miejscu.

Pasażer pojazdu G. S., który siedział z przodu, obok kierowcy, w wypadku doznał urazu czaszkowo-mózgowego z krwiakiem podtwardówkowym po stronie lewej, krwawieniem podpajęczynówkowym, licznymi stłuczeniami i masywnym obrzękiem mózgu, złamań kości czaszki, stłuczenia płuca prawego. Został przewieziony do szpitala w B., a następnie przewieziony do szpitala w L., gdzie na Oddziale Neurochirurgii wykonano u niego zabieg operacyjny. Po zabiegu przebywał na Oddziale Intensywnej Terapii w stanie agonalnym, w głębokiej śpiączce, niewydolny krążeniowo i oddechowo. G. S. zmarł w wyniku doznanych obrażeń 13.04.2011r.

Postanowieniem z 19.05.2011r. w sprawie o sygn. (...) śledztwo w sprawie opisanego wyżej wypadku komunikacyjnego zostało umorzone na podstawie art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k. z uwagi na śmierć sprawcy wypadku.

(protokół oględzin miejsca zdarzenia k. 86-91; protokół przesłuchania świadka B. S.k. 92-93; protokół przesłuchania świadka M. S.94-97; dokumentacja medyczna k. 129; akta szkody nr (...)– postanowienie o umorzeniu śledztwa k. 77, opinia lekarska k. 101)

Pojazd marki B. nr rej. (...), którym poruszał się K. S. (2) wraz z G. S. w dacie wypadku ubezpieczony był z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w W..

(bezsporne)

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na jednoznaczne potwierdzenie bądź wykluczenie kwestii zapiętych pasów bezpieczeństwa przez poszkodowanego G. S..

Wypadek komunikacyjny z dnia 26.03.2011r. nie miał charakteru zderzenia czołowego w przypadku którego rola ochronna pasów bezpieczeństwa jest największa. Przy uwzględnieniu rodzaju obrażeń doznanych przez G. S., działających sił bezwładności i stopnia deformacji nadwozia pojazdu B., nawet zapięty pas bezpieczeństwa mógł nie uchronić pasażera przedniego fotela przed doznaniem rozległych obrażeń czaszkowo-mózgowych.

W przypadku zapięcia pasa bezpieczeństwa przez pasażera lub też przy braku zapiętego pasa, w obu wariantach mógł doznać obrażeń o podobnej rozległości. Podróżowanie w zapiętych pasach nie gwarantowało przeżycia wypadku przez G. S..

(opinia sądowo-lekarska k. 239-247; opinia biegłego sądowego mgr inż. P. B. k. 248-261)

W dacie wypadku syn stron G. S. miał ukończone 20 lat, mieszkał wraz z rodzicami. Miał troje rodzeństwa – siostra B. mieszkała oddzielnie, a bracia K. i T. również mieszkali z rodzicami). K. S. (2) miał w dacie śmierci 28 lat, był przyrodnim bratem G. (synem powódki z poprzedniego związku) – pracował w Niemczech z powodem przy pracach budowlanych, do domu przyjeżdżał na weekendy.

G. S.był uczniem (...)szkoły średniej. Planował podjąć studia we W.. Nie sprawiał kłopotów wychowawczych, był osobą wesołą i aktywną. Pomagał rodzicom w pracach domowych, robił zakupy, sprzątał. Oprócz tego popołudniami pomagał swojej siostrze w pracy w sklepie. Doglądał również prac przy budowie domu (inwestycja stron), albowiem ojciec powoda B. S.pracował w Niemczech i często przebywał poza domem. G. S.angażował się w budowę domu, kupował w hurtowniach materiały budowlane, przewoził na budowę.

Powodowie byli silnie uczuciowo związani z synem G..

(przesłuchanie powódki k. 112, 00:17:47-00:44:06; przesłuchanie powoda k. 112, 00:44:06-00:55:52)

W dniu wypadku G. S. razem z K. S. (2) jechali do B. (G. do sklepu siostry).

Powodowie o wypadku synów dowiedzieli się telefonicznie (powód przebywał wówczas w Polsce na zwolnieniu chorobowym z powodu wypadku przy pracy – w związku z leczeniem i rehabilitacją wrócił do pracy na początku 2012r.). Nie byli na miejscu wypadku, od razu pojechali do szpitala.

B. i K. S. (1) codziennie jeździli do szpitala w L., w którym przebywał syn G. do chwili swojej śmierci.

Tragiczna śmierć syna G. była dla powodów ogromnym ciosem. Nie potrafili pogodzić się ze stratą dziecka.

Powódka codziennie płakała, wspominała syna, miała trudności ze spaniem, przyjmowała leki na uspokojenie. K. S. (1) wróciła do pracy po 6 miesiącach od śmierci synów, nadal zdarza się jej płakać, kiedy wraca wspomnieniami do syna. Powódka nie korzystała z pomocy psychologa. Leczy się u neurologa w B. (z powodu bezsenności, trudności w koncentracji). Po śmierci synów zdarzało się, że powódka przebywała na zwolnieniu z powodu złego samopoczucia.

Powodowi do chwili obecnej zdarza się płakać po śmierci syna, z którym był emocjonalnie związany. Często wspomina syna G. jak i K., którego wychowywał od czasu gdy K. miał 4,5 roku. Powód z trudem wykonuje zwykłe czynności dnia codziennego. W pracy izoluje się od kolegów, ograniczył kontakty z innymi osobami, spędza głównie czas w domu.

B. i K. S. (1) często chodzą na cmentarz odwiedzają groby synów. Powód po powrocie z Niemiec w pierwszej kolejności wchodzi do pokoju syna G., a potem idzie na cmentarz. W pokoju syna G. po jego śmierci nic nie zostało zmienione – jest on w takim samym stanie jak przed jego śmiercią.

(przesłuchanie powódki k. 112, 00:17:47-00:44:06; przesłuchanie powoda k. 112, 00:44:06-00:55:52)

Powódka K. S. (1) ujawnia cechy zaburzeń stresowych pourazowych, które są związane z przeżytą sytuacją traumatyczną – śmiercią syna G. S.. Prezentuje ona również trudności w zaadoptowaniu się do nowej sytuacji życiowej spowodowanej wypadkiem komunikacyjnym syna G.. Oprócz tego u powódki występuje przedłużona reakcja żałoby.

U powódki stwierdzono zmiany w funkcjonowaniu emocjonalnym. Zdarzenie z 26.03.2011r. spowodowało znaczne pogorszenie jej funkcjonowania psychicznego. Zaburzenia te trwają nadal i mają charakter przewlekły. Wymagają specjalistycznych oddziaływań terapeutycznych psychologicznych wspierających i łagodzących zaburzenia. Wskazane zaburzenia negatywnie wpływają na funkcjonowanie powódki w wymiarze osobistym i społecznym.

Zdarzenie z 26.03.2011r. wywołało początkowo silną reakcję kryzysową powódki (zaburzenia stresowe pourazowe). Następnie z powodu nawracających wspomnień, nasilenie lęku i poczucia straty najbliższej osoby zwiększyło się. Występujące zaburzenia emocjonalne, to jest wzmożona reaktywność na bodźce zewnętrzne, drażliwość, labilność emocjonalna, przygnębienie, apatia, poczucie bezwartościowości, w znacznym stopniu wpłynęły na obniżenie jakości życia powódki.

(opinia biegłej z zakresu psychologii mgr M. G. k. 140-143)

Powód B. S. ujawnia cechy i symptomy zaburzeń stresowych pourazowych, jak również trudności w zaadoptowaniu się do nowej sytuacji życiowej spowodowanej wypadkiem i śmiercią syna G.. Zachowanie powoda jak i okazywane emocje wskazują na nieukończony proces żałoby.

Zaburzenia stwierdzone u powoda mają charakter długotrwały. Wiadomość o wypadku syna wywołała początkowo silną reakcję kryzysową wyrażająca się w nawracaniu wspomnień związanych z osobą syna, jak również wspólnej przeszłości. Zaburzenia w funkcjonowaniu emocjonalnym powoda w postaci wzmożonej reaktywności na bodźce zewnętrzne, drażliwości, przygnębienia, apatii, poczucia bezwartościowości i bezsensu, przybrały na sile i są aktualnie nadal bardzo żywe. Obecny stan psychiczny powoda i stwierdzone u niego zaburzenia mają negatywny wpływ na jakość życia codziennego, uniemożliwiając realizację życiowych planów i zamierzeń. Wymagają oddziaływań terapeutycznych, gdyż nie leczone mogą ulec utrwaleniu i wywołać głębsze zaburzenia funkcjonowania psychologicznego o charakterze depresyjnym. Wskazana jest psychoterapia wspierająca.

(opinia biegłej z zakresu psychologii mgr M. G. k. 144-145)

Pismem z 17.05.2011r. (wpłynęło do (...) S.A.w W. 23.05.2011r.) powodowie wnieśli o zapłatę na ich rzecz, na podstawie art. 446 § 4 k.c., zadośćuczynienia w kwotach po 70.000 zł dla każdego z nich.

Decyzją z 22.06.2011r. (...) S.A. w W. przyznała powodom tytułem zadośćuczynienia kwoty po 15.000 zł na rzecz każdego z nich i nie uwzględniła ich dalszych żądań w tym zakresie.

(akta szkody nr(...) – zgłoszenie szkody k. 63-65; decyzja k. 124-125)

Odpisy pozwów zostały doręczone (...) S.A.w W. 30.07.2012r.

(potwierdzenie odbioru przesyłki k. 59)

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności stwierdzić należało, iż Sąd poczynił ustalenia faktyczne na podstawie opisanych wyżej dowodów z dokumentów, które uznał za wiarygodne i przydatne w sprawie, a prawdziwości których żadna ze stron nie zakwestionowała. Sąd oparł się również na sporządzonych przez biegłą mgr M. G., na potrzeby sprawy, opiniach sądowo-psychologicznych, które wyczerpująco odpowiadały na postawione pytania, były spójne i logiczne, a strony nie zgłaszały zastrzeżeń co do ich treści. Ponadto Sąd oparł swoje ustalenia również o przesłuchanie powodów, uznając ich twierdzenia za spójne, pozbawione sprzeczności, a ponadto korespondujące z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Ustalając kwestię ewentualnego przyczynienia się zmarłego do powstania szkody Sąd przeprowadził dowody z opinii Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) w P. oraz opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych mgr inż. P. B.. Opinie te jako fachowe, spójne i logiczne należało uznać za przydatne w sprawie, tym bardziej, że strony nie zgłaszały zastrzeżeń co do ich treści. Wynika z nich, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na jednoznaczne potwierdzenie bądź wykluczenie kwestii zapiętych pasów bezpieczeństwa przez poszkodowanego G. S.. Ponadto stwierdzono w nich, że niezależnie od tego, czy zmarły podróżował w zapiętych pasach bezpieczeństwa, czy też nie były one zapięte, w obu wariantach mógł doznać obrażeń o podobnej rozległości. Zatem podróżowanie w zapiętych pasach nie gwarantowało przeżycia wypadku przez G. S.. Wykluczone zatem było uznanie przyczynienia się G. S. do szkody – po pierwsze, nie sposób ustalić czy miał zapięte pasy, czy też nie, a po drugie, nawet zapięcie pasów nie uchroniłoby go od doznania obrażeń głowy, które w efekcie skutkowały jego śmiercią.

Powodowie wnosili o zasądzenie dalszego zadośćuczynienia w kwotach po 85.000 zł na rzecz każdego z nich. Swoje roszczenia opierali na zasadzie art. 446 § 4 k.c. Podnosili, że doznali krzywdy w związku ze śmiercią swojego syna G. S., który zmarł w wyniku obrażeń odniesionych w wypadku drogowym z 26.03.2011r., którego sprawcą był K. S. (2), poruszający się samochodem osobowym B. nr rej. (...), który w dacie wypadku ubezpieczony był z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w W. (poprzednik prawny pozwanego).

Poza sporem w sprawie była kwestia odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej wynikająca z umowy ubezpieczenia OC (art. 822 k.c.).

Kwestią sporną była wysokość zadośćuczynienia. Pozwany stał na stanowisku, że dotychczas otrzymane przez powodów kwoty zadośćuczynienia w wysokości po 15.000 zł na rzecz każdego z nich są adekwatne do rozmiarów doznanej przez nich krzywdy, a przyznanie wyższych kwot jest pozbawione podstaw. Oprócz tego kwestią sporną było ewentualne przyczynienie się poszkodowanego do szkody, co wyjaśniono powyżej.

W myśl art. 446 § 4 k.c., Sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Celem roszczenia z art. 446 § 4 k.c. jest kompensacja doznanej krzywdy, a więc złagodzenie cierpienia psychicznego wywołanego śmiercią osoby najbliższej i pomoc pokrzywdzonemu w dostosowaniu się do zmienionej w związku z tym jego sytuacji. Zadośćuczynienie nie jest zależne od pogorszenia sytuacji materialnej osoby uprawnionej i poniesienia szkody majątkowej. Określając wysokość tego zadośćuczynienia należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej przez poszkodowanego krzywdy, a więc przede wszystkim wstrząs psychiczny i cierpienia moralne wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki po jej śmierci, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rolę w rodzinie pełnioną przez osobę zmarłą, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej (np. nerwicy, depresji), stopień w jakim pokrzywdzony będzie umiał znaleźć się w nowej rzeczywistości i ją zaakceptować, wiek pokrzywdzonego (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2012 r. IV CSK 416/11, LEX nr 1212823).

Bezspornie powodowie, jako najbliżsi zmarłego G. S., byli uprawnieni do wystąpienia z żądaniem opartym na zasadzie art. 446 § 4 k.c.

Krzywda powodów wywołana śmiercią syna G. była niewątpliwie dotkliwa i wywołała u nich traumatyczne przeżycia. Stracili oni ukochanego syna, z którym byli silnie związani uczuciowo, który wspierał ich i pomagał im w sprawach codziennego życia, angażował się w życie rodziny. Zostali pozbawieni w przyszłości możliwości kontaktu z nim na zawsze, a przecież zmarły stał dopiero na progu dorosłości, nadal mieszkał z rodzicami. Jego śmierć przekreśliła możliwość uczestniczenia przez nich w jego dalszym życiu – dzielenia z nim radości z osiąganych sukcesów w życiu szkolnym, a później zawodowym i prywatnym. Powodowie nadal rozpamiętują śmierć syna, co wywołuje u nich płacz, pogorszenie stanu psychicznego, trudności w wykonywaniu pracy. Życie nie jest już tak radosne jak przed śmiercią syna. Obecnie bardzo często odwiedzają grób syna, nie zdobyli się na dokonanie jakichkolwiek zmian w pokoju zajmowanym przez G.. Takie zachowanie świadczy o nadal utrzymującym się głębokim żalu po śmierci dziecka. Z pewnością nieoczekiwana i tragiczna śmierć dziecka należy do największych tragedii jakie mogą dotknąć rodziców.

U powódki stwierdzono cechy zaburzeń stresowych pourazowych, które są związane ze śmiercią syna G. S.. Ma ona trudności w przystosowaniu się do nowej sytuacji życiowej. Zdarzenie z 26.03.2011r. spowodowało znaczne pogorszenie jej funkcjonowania psychicznego. Zaburzenia emocjonalne (wzmożona reaktywność na bodźce zewnętrzne, drażliwość, labilność emocjonalna, przygnębienie, apatia, poczucie bezwartościowości) trwają nadal i mają charakter przewlekły. Wymagają specjalistycznych oddziaływań terapeutycznych psychologicznych wspierających i łagodzących zaburzenia. Obniżyła się jakość życia powódki.

Również u powoda zdiagnozowano cechy i symptomy zaburzeń stresowych pourazowych oraz trudności w przystosowaniu się do nowej sytuacji życiowej spowodowanej wypadkiem i śmiercią syna G.. Zachowanie powoda jak i okazywane emocje wskazują na nieukończony proces żałoby. Zaburzenia stwierdzone u powoda (wzmożona reaktywność na bodźce zewnętrzne, drażliwość, przygnębienie, apatia, poczucie bezwartościowości i bezsensu) są nadal silne, mają charakter długotrwały i wymagają oddziaływania terapeutycznego – psychoterapii. Obecny stan psychiczny powoda i stwierdzone u niego zaburzenia mają negatywny wpływ na jakość życia codziennego, uniemożliwiając realizację życiowych planów i zamierzeń.

Sąd orzekający, mając na uwadze powyższe okoliczności, rozmiar doznanej przez każdego z powodów krzywdy i zakresu ich cierpień, uznał żądane w pozwie kwoty za odpowiednie i stosowne. Zasądzone na rzecz każdego z powodów tytułem zadośćuczynienia dalszej kwoty po 85.000 zł (razem z przyznanymi dotychczas kwotami po 15.000 zł) spełnią funkcje kompensacyjne, są społecznie uzasadnione i nie prowadzą do bezpodstawnego wzbogacenia. Krzywda powodów jest niewymierna, a przede wszystkim nieodwracalna, toteż rekompensata pieniężna nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Przyznane kwoty złagodzą cierpienia psychiczne powodów, wywołane śmiercią osoby najbliższej i pomogą pokrzywdzonym w dostosowaniu się do zmienionej w związku z tym sytuacji życiowej. Dopiero tak ustalone kwoty zadośćuczynienia będą stanowiły dla powodów odpowiednią rekompensatę za śmierć syna G.. Na marginesie wypada dodać, iż przy ustalaniu zadośćuczynienia za śmierć dwóch synów, jego wysokość bez wątpienia byłaby zdecydowanie wyższa.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki K. S. (1)kwotę 85.000 zł, oraz taką samą kwotę na rzecz powoda B. S., co znalazło wyraz w punktach I i II wyroku.

O odsetkach od kwoty 55.000 zł orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych… (Dz.U.2003.124.1152 ze zm.), w myśl którego, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Powodowie domagali się od ubezpieczyciela w toku postępowania likwidacyjnego po 70.000 zł zadośćuczynienia, natomiast decyzją z 22.06.2011r. uwzględniono ich żądania co do kwot 15.000 zł, zatem odsetki od dnia 23.06.2011r. należało zasądzić jedynie od kwoty 55.000 zł, co do której strona pozwana pozostawała w opóźnieniu. Natomiast w zakresie kwoty rozszerzonego żądania, co zostało sformułowane w pozwie, to jest 30.000 zł, Sąd zasądził odsetki od 31.08.2012r., to jest od upływu 30 dni od dnia w którym strona pozwana otrzymała odpis pozwu.

Mając na uwadze powyższe oddalono powództwo każdego z powodów w zakresie żądania zasądzenia odsetek od kwoty 30.000 zł od 23.06.2011r. do 30.08.2012r.

Nie było podstaw do orzekania o odsetkach dopiero od daty wyrokowania. W ocenie Sądu zadośćuczynienie przysługuje z odsetkami od dnia opóźnienia, czyli wezwania do zapłaty (art. 445 i art. 481 § 1 k.c.), a nie od dnia jego zasądzenia (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 14 stycznia 2011 r. I PK 145/10, OSNP 2012/5-6/66, M.P.Pr. 2011/9/479 -483, Lex nr 905761). Pozwany nie przedstawił żadnych okoliczności, które uzasadniałaby przyjęcie późniejszego terminu. Za bezpodstawne należy uznać domaganie się zasądzenia ustawowych odsetek od zasądzonych zadośćuczynień dopiero od daty wyrokowania, jeśli krzywda pokrzywdzonego istniała i była już znana w chwili wezwania do zapłaty, a orzeczenie sądu przyznające zadośćuczynienie ma charakter rozstrzygnięcia deklaratoryjnego, nie zaś konstytutywnego (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 27 marca 2013 r. I ACa 807/12, Lex nr 1306007).

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. zdanie drugie. Zarówno powód jak i powódka ulegli tylko co do nieznacznej części swego żądania, zatem Sąd włożył na pozwanego obowiązek zwrotu wszystkich kosztów.

Powódka poniosła koszty w łącznej wysokości 7.997 zł (4.250 zł opłata od pozwu, 130 zł zaliczka na biegłego, 3.600 zł zastępstwo procesowe, 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa) i taką też kwotę zasądzono od pozwanego na rzecz powódki tytułem zwrotu kosztów procesu. Powód poniósł koszty w wysokości 8.217 zł (4.250 zł opłata od pozwu, 350 zł zaliczka biegłego, 3.600 zł zastępstwo procesowe, 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa), co skutkowało zasądzeniem na jego rzecz wskazanej kwoty.

Sąd uznał, iż adekwatną stawką wynagrodzenia pełnomocnika powodów w kontekście jego nakładu pracy, a także charakteru sprawy i wkładu pracy w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia, będzie kwota 3.600 zł (stawka minimalna) - § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.).