Sygn. akt IIW 276/13

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 sierpnia 2013 roku

Sąd Rejonowy II Wydział Karny w Strzelcach Opolskichw składzie:

Przewodniczący SSR Piotr Domagała

Protokolant Janusz Gogolin

w obecności oskarżyciela publicznego- nikt zawiadomiono prawidłowo wokandą

po rozpoznaniu dnia 07 sierpnia 2013 roku na rozprawie

sprawy A. P. (P.)

syna H.i D.zd. B.

urodz. (...) w m. K.

obwinionego o to, że :

w dniu 20 lutego 2013 r. o godz. 16:00 w miejscowości R.na skrzyżowaniu ulic (...)zatrzymał pojazd m-ki V. (...)o nr rej, (...)na drodze w odległości mniejszej niż 10 m od skrzyżowania oraz nie pozostawił co najmniej 1,5 m szerokości chodnika dla pieszych w rejonie skrzyżowania

tj. o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 47 ust. 1 i art. 49 ust. 1 pkt 1 prawo o ruchu drogowym

I.  Uznaje A. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. uznaje obwinionego za winnego wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 47 ust. 1 i art. 49 ust. 1 pkt 1 prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 97 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych,

II.  Na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 624§1kpk zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania, kosztami tymi obciążając Skarb Państwa.

Sygn. akt II W 276/13

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 lutego 2013 r. służbę wspólnie pełnili funkcjonariusze Policji z Posterunku Policji w L.– A. D.oraz R. S..

Około godziny 16:00 w/w funkcjonariusze dokonali kontroli porządkowej miejscowości R.. na ul. (...) w rejonie skrzyżowania spostrzegli, iż został zaparkowany nieprawidłowo pojazd marki V. (...) o nr rej. (...), bowiem kierujący postawił pojazd w odległości mniejszej niż 10 m od skrzyżowania i nie pozostawił co najmniej 1,5 metra szerokości chodnika dla pieszych w rejonie skrzyżowania.

/ Dowody :

- notatka urzędowa – k. 6, 12;

- dokumentacja fotograficzna –k. 7-11,

- wyjaśnienia obwinionego A. P. - k. 10-11;

- zeznania świadka A. D. k. 16-17;

- zeznania świadka J. K. – k. 28/

Osobą która pojazd pozostawił w powyższych okolicznościach był A. P., który w tym dniu przywiózł opał i zależało mu na czasie i chciała jak najszybciej rozładować przywieziony ładunek.

/ Dowody:

- wyjaśnienia obwinionego A. P. - k. 10-11/

A. P.nie był dotąd karany sądownie. W dniu 10 stycznia 20123 r. został ukarany mandatem karnym z przekroczenie prędkości w przedziale od 11 do 20 km/h. Był osoba rozwiedzioną i bezrobotną.

Obwiniony w czynnościach wyjaśniających przyznał się do stawianego mu zarzutu i wyraził zgodę na wydanie wyroku bez przeprowadzenia rozprawy i wymierzenia kary grzywny w wysokości 400 zł.

Na terminie wyznaczonego posiedzenia w przedmiocie wydania wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy obwiniony cofnął swoją zgodę oświadczając, iż ustalona kara jest zbyt surowa, a on w chwili obecnej jest osobą bezrobotną. Jednocześnie będąc obecnym na posiedzeniu został on prawidłowo i osobiście wezwany na termin rozprawy na który nie stawił się bez usprawiedliwienia, zaś kserokopia usprawiedliwienia wpłynęła do Sądu po rozpoznaniu sprawy obwianego na rozprawie w dniu 07 sierpnia 2013 r.

/ Dowody :

- dane o karalności obwinionego – k. 15,

- informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu

drogowego – k. 19,

- oświadczenie obwinionego złożone na posiedzeniu w dniu 12.06.2013 r. – k. 22)

Sąd zważył, co następuje :

W świetle nie budzącego wątpliwości stanu faktycznego sprawy, ustalonego w oparciu o zebrany materiał dowodowy, sprawstwo i wina A. P. nie budzą wątpliwości.

Czyniąc ustalenia faktyczne Sąd oparł się w głównej mierze o dowody z dokumentów w postaci notatki urzędowej, dokumentacji fotograficznej, jak i wyjaśnień obwinionego w zakresie zbieżnym z tymi dowodami, jak również – co najistotniejsze – w oparciu o zeznania świadka – funkcjonariusza Policji A. D..

Dowody z dokumentów pozostają w korelacji z wyjaśnieniami obwinionego, który nie kwestionował faktu, iż zaparkował samochód w takich okolicznościach, jakie zostały następnie opisane w zarzucie wniosku o ukaranie.

Stąd też Sąd uznał omawiane dowody za wiarygodne, a także wyjaśnienia obwinionego w zakresie twierdzeń, które znajdują odzwierciedlenie w materiale dowodowym zebranym w sprawie.

W ocenie Sądu nie ma najmniejszych wątpliwości, iż zarzucany obwinionemu we wniosku o ukaranie czyn rzeczywiście miał miejsce, i że wypełnił on wszystkie ustawowe znamiona pozwalające na pociągnięcie do odpowiedzialności za popełnione wykroczenie realizującego ustawowe znamiona z art.97 kw. w zw. z w związku z art.47 ust. 1 i art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym.

Zgodnie z treścią art.97 kw karze grzywny do 1.500 złotych lub karze nagany podlega ten kto wykracza przeciwko innym / aniżeli wymienione w rozdziale XI kodeksu wykroczeń / przepisom o bezpieczeństwie i porządku w ruchu drogowym. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach.

W przypadku zarzutu postawionego obwinionemu dopełnieniem tym jest art. 47 ust.1 prawa o ruchu drogowym, wedle brzmienia którego dopuszcza się zatrzymanie lub postój na chodniku kołami jednego boku lub przedniej osi pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 2,5 t, pod warunkiem że:

1)na danym odcinku jezdni nie obowiązuje zakaz zatrzymania lub postoju;

2)szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych jest taka, że nie utrudni im ruchu i jest nie mniejsza niż 1,5 m;

3)pojazd umieszczony przednią osią na chodniku nie tamuje ruchu pojazdów na jezdni.

Przy czym zgodnie art. 49 ust. 1 cytowanej ustawy zabrania się zatrzymania pojazdu:

1)na przejeździe kolejowym, na przejeździe tramwajowym, na skrzyżowaniu oraz w odległości mniejszej niż 10 m od przejazdu lub skrzyżowania;

2)na przejściu dla pieszych, na przejeździe dla rowerzystów oraz w odległości mniejszej niż 10 m przed tym przejściem lub przejazdem; na drodze dwukierunkowej o dwóch pasach ruchu zakaz ten obowiązuje także za tym przejściem lub przejazdem;

3)w tunelu, na moście lub na wiadukcie;

4)na jezdni wzdłuż linii ciągłej oraz w pobliżu jej punktów krańcowych, jeżeli zmusiłoby to innych kierujących pojazdami wielośladowymi do najeżdżania na tę linię;

5)na jezdni obok linii przerywanej wyznaczającej krawędź jezdni oraz na jezdni i na poboczu obok linii ciągłej wyznaczającej krawędź jezdni;

6)w odległości mniejszej niż 10 m od przedniej strony znaku lub sygnału drogowego, jeżeli zostałyby one zasłonięte przez pojazd;

7)na jezdni przy jej lewej krawędzi, z wyjątkiem zatrzymania lub postoju pojazdu na obszarze zabudowanym na drodze jednokierunkowej lub na jezdni dwukierunkowej o małym ruchu;

8)na pasie między jezdniami;

9)w odległości mniejszej niż 15 m od słupka lub tablicy oznaczającej przystanek, a na przystanku z zatoką - na całej jej długości;

10)w odległości mniejszej niż 15 m od punktów krańcowych wysepki, jeżeli jezdnia z prawej jej strony ma tylko jeden pas ruchu;

11)na drodze dla rowerów, pasie ruchu dla rowerów oraz w śluzie rowerowej, z wyjątkiem roweru.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.

Odnosząc się do orzeczonej kary Sąd uznał, iż kara dwustu złotych grzywny jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego i stopnia je zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego.

Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny w kwocie dwustu złotych, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Kierując się zarysowaną sytuacją majątkową obwinionego przedstawioną na posiedzeniu w dniu 12 czerwca 2013 r. oraz mając na uwadze nałożenia na niego dolegliwości natury ekonomicznej w postaci kary grzywny, Sąd zwolnił obwinionego od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania, kosztami tymi obciążając Skarb Państwa.