Czwartek, 28 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5876
Czwartek, 28 marca 2024
Sygnatura akt: V W 1354/15

Tytuł: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie z 2015-07-08
Data orzeczenia: 8 lipca 2015
Data publikacji: 17 kwietnia 2018
Data uprawomocnienia: 14 grudnia 2015
Sąd: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie
Wydział: V Wydział Karny
Przewodniczący: Magdalena Agata Skorek-Jaroń
Sędziowie:
Protokolant: Filip Bochniak
Hasła tematyczne: Wykroczenie ,  Wymiar Kary
Podstawa prawna: art. 96§3 k.w.

V W 1354/15

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lipca 2015r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie w V Wydziale Karnym, w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Agata Skorek-Jaroń

Protokolant: Filip Bochniak

Oskarżyciel publiczny: --------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lipca 2015 r.

sprawy przeciwko O. R., córce W. i Ł. z domu Ł., urodzonej (...)w M.,

obwinionej o to , że:

w dniu 17 kwietnia 2014 r. w Al. (...) w W., w siedzibie (...) Straży Miejskiej m.st. W., wbrew ciążącemu na niej prawnemu obowiązkowi nie wskazała, na uprzednie żądanie Straży Miejskiej m.st. W., komu powierzyła w dniu 8 marca 2014r. pojazd marki M. o nr rej. (...), którego była w tym czasie właścicielką, a którym to w danym dniu około godz. 12:10, w W. na ul. (...) popełniono wykroczenie polegające na niezastosowaniu się do znaku B-36 „zakaz zatrzymywania się”

tj.: o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w.

orzeka:

I.  obwinioną O. R. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej wnioskiem o ukaranie czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. i za to na podstawie art. 96 § 3 k.w. skazuje ją i wymierza jej karę grzywny w wysokości 800,00 (osiemset) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych, w tym opłatę.

V W 1354/15

UZASADNIENIE

O. R. została obwiniona o to, że: w dniu 17 kwietnia 2014 r. w Al. (...) w W., w siedzibie (...) Straży Miejskiej m.st. W., wbrew ciążącemu na niej prawnemu obowiązkowi, nie wskazała na uprzednie żądanie Straży Miejskiej m.st. W., komu powierzyła w dniu 08 marca 2014 r. pojazd m-ki M. o nr rej.: (...), którego była w tym czasie właścicielką, a którym to w danym dniu ok. godz. 12:10, w W. na ulicy (...), popełniono wykroczenie polegające na niezastosowaniu się do znaku B-36 „zakaz zatrzymywania się”, tj.: za wykroczenie z art. 96 § 1 kw.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: w dniu 08 marca 2014 r. około godziny 12:10 na ulicy (...) w W. samochód marki M. o nr rej.: (...), parkował w strefie obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” (k 5, 6, 7-9). Właścicielem tego pojazdu wpisanym na głównym miejscu dowodu rejestracyjnego jest obwiniona (k 10,23), zaś współwłaścicielem M. K. (k 10). Straż Miejska wezwała pisemnie O. R. do wskazania kto w dniu 08 marca 2014 r. kierował pojazdem, komu ten pojazd został powierzony do używania – w terminie 7 dni. Jako podstawę prawną żądania wskazano art. 78 ust 4,5 ustawy prawo o ruchu drogowym oraz dołączono formularze oświadczeń (k 11). Wezwanie zostało odebrane przez obwinioną osobiście w dniu 07 kwietnia 2014 r. (k 12). Straż miejska wezwała także współwłaściciela pojazdu M. K. do w/w (k 13). Wezwanie to odebrał dorosły domownik w dniu 07 kwietnia 2014 r. (k 14). Pismem z dnia 14 kwietnia 2014 r. O. R. odpowiedziała Straży Miejskiej w ten sposób, że powołała się jako świadek na prawo do odmowy udzielenia odpowiedzi na pytanie w trybie art. 183 § 1 kpk. Nadto wskazała, że w dniu 08 marca2014 r. jej samochodem mogły użytkować osoby z jej rodziny lub współwłaściciel i że wskazanie przez nią konkretnej osoby mogło by skutkować pociągnięciem jej do odpowiedzialności karnej za fałszywe oskarżenia. Wskazała także że nie może zostać ukarana za odmowę wskazania osoby która używała jej samochodu bo było by to przekroczeniem uprawnień przez funkcjonariusza. Dodatkowo wywiodła, że konstrukcja skierowanych do niej formularzy i wezwania rodzi podejrzenie popełnienia przez strażniczkę miejską A. S. przestępstwa oszustwa, zastraszenia i wprowadzenia w błąd itp. i uznała wezwanie straży miejskiej za bezprzedmiotowe(k 15-16).

M. K. zaś w odpowiedzi na wezwanie pismem z dnia 14 kwietnia 2014 r. oświadczył, że w dniu 08 marca 2014 r. nie użytkował przedmiotowego pojazdu, którego jest mniejszościowym współwłaścicielem i cały ten dzień spędził w Ł. poruszając się innym pojazdem na co ma świadków, wskazał, że O. R. powinna wiedzieć coś więcej (k 18). W związku z czym pismem w dniu 24 lipca 2014 r. Straż Miejska poinformowała O. R. o wyłączeniu części materiałów do odrębnego postępowania oraz o możliwości nadesłania przez nią dodatkowych wyjaśnień w terminie 7 dni (k 24). Pismo zostało odebrane w dniu 29 lipca 2014 r. osobiście przez obwinioną (k 25). Obwiniona nie wskazała osoby kierującej pojazdem w tym dniu i nie złożyła żadnych wyjaśnień pomimo kierowanych do niej wezwań i zawiadomień.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów: notatkę urzędową wraz z wezwaniem i dokumentacją fotograficzną parkującego pojazdu ( k 5-9), notatkę urzędową ( k 10), wezwań i pism adresowanych do obwinionej wraz z potwierdzeniami ich odbioru (k 611-12,13-14,15-17,18-19), danych pojazdu 22-23, pisma wraz z pokwitowaniem odbioru (k 24-25), notatki urzędowej (k 27), zawiadomienia (k 44-45), informacji z ewidencji kierowców (k 47), pokwitowania odbioru (k 48) oraz pisemnych wyjaśnień obwinionej zawartych w jej uzasadnieniu sprzeciwu od wyroku nakazowego w zakresie nie wskazania osoby używającej je pojazd w dniu zdarzenia (k 33-34v) . Zdaniem Sądu są to dowody wiarygodne, niekwestionowane w toku postępowania, wzajemnie się uzupełniają tworząc spójny obraz stanu faktycznego.

Obwiniona w toku postępowania sądowego nie złożyła żadnych wyjaśnień a na rozprawę pomimo prawidłowego zawiadomienia i pouczenia dodatkowo o treści art. 67 kpw (k 42-44) nie stawiła się ( k 46). Zgodnie z art. 67 § 3 KPW w razie nieobecności obwinionego, któremu doręczono zawiadomienie o rozprawie i możliwości uprzedniego złożenia wyjaśnień na piśmie i nie stawiania się do Sądu w przypadku nie uznania jego obecności za obowiązkową, przeprowadza się rozprawę zaocznie, zaś złożone przez obwinionego wyjaśnienia na piśmie podlegają odczytaniu na rozprawie. Zdaniem Sądu obecność obwinionej na rozprawie nie była konieczna skoro w toku całego postępowania pomimo stworzonej jej możliwości zajęcia stanowiska w sprawie poprzez udzielenie odpowiedzi na konkretne pytania organu i wypełnienie stosownych oświadczeń bądź stawienia się w siedzibie organu, ograniczyła się do przesłania wydrukowanych z Internetu pism w szczególności w zakresie kwestionowania uprawnień straży miejskiej, bezprawności kierowanych wezwań, przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy itd. Nadto powołała się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014 r. (I KZP 16/14) wskazując, że jednak straż miejska posiada uprawnienie w zakresie kierowania wniosku o ukaranie, ale najpierw musi ujawnić wykroczenie co, zdaniem obwinionej w sprawie nie miało miejsca (k 33v). W związku z czym Sąd przeprowadził rozprawę zaocznie lecz odczytał wyjaśnienia obwinionej zawarte w uzasadnieniu sprzeciwu od wyroku nakazowego z dnia 05 maja 2015 r. (k 33-34v).

Zdaniem Sądu wina obwinionej w zakresie popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 kodeksu wykroczeń nie budzi wątpliwości. Zawarte w uzasadnieniu sprzeciwu od wyroku nakazowego wywody dotyczące błędnych oświadczeń o charakterze alternatywnym, nakłaniania wezwanego do przyjęcia grzywny, i nadużyć organów mandatowych, prawa do odmowy wskazania osoby używającej samochód, braku przesłanek formalnoprawnych wniosku o ukaranie, a nade wszystko wskazania, że gdyby obwinionej było wiadomo z całą pewnością kto był użytkownikiem jej pojazdu w chwili wykroczenia, a postępowanie było by prowadzone prawidłowo, to z pewnością tą wiedzą by się podzieliła - nie mogą stanowić o uznaniu, iż obwiniona nie wypełniła znamion wykroczenia z art. 96 § 3 kw. Nie ulega bowiem najmniejszej wątpliwości, że obwiniona, jako właściciel przedmiotowego pojazdu, nie wskazała na żądanie uprawnionego organu, we wskazanym czasie, komu, w określonym dniu, powierzyła do kierowania lub używania pojazd.

Art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 Prawo o ruchu drogowym tj. z dnia 30 sierpnia 2012 r. (Dz.U. z 2012 r. poz. 1137) stanowi, że właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Ustawodawca nałożył na właściciela lub posiadacza obowiązek nie określając jednocześnie środków jakie ten musi podjąć aby się z niego wywiązać. Z punktu widzenia prawa są one obojętne. Właściciel może więc polegać na własnej pamięci, notatkach lub ewidencji prowadzonej dla innych celów. Można to porównać do obowiązku nałożonego art 38 cytowanej ustawy na kierującego posiadania przy sobie i okazywania na żądanie uprawnionego organu dokumenty wymienione w tym przepisie. Tutaj również obojętne jest jakie działanie podejmie kierujący w celu wywiązania się z obowiązku jak i gdzie będzie przechowywał wspomniane dokumenty w kieszeni, torebce, marynarce, samochodzie itd. Ma je mieć i okazać. Należy przy tym podkreślić, że adresatem tego obowiązku są m.in. właściciele pojazdów począwszy od jednego - wykorzystywanego sporadycznie, do logicznie nieskończonej ilości pojazdów wykorzystywanych do celów zarobkowych. Nadto obowiązek ten nie jest ograniczony w czasie a więc można przyjąć, że trwa co najmniej do przedawnienia czynu w związku z którym informacja od właściciela jest żądana.

Zgodnie z uchwałą Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 30 września 2014 r. I KZP 16/14 na podstawie przepisu art. 17 § 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 395 ze zm.), w brzmieniu po nowelizacji ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 225, poz. 1466), straży gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia z art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń. Sąd Najwyższy postanowił nadać uchwale moc zasady prawnej. Uprawnienia straży miejskiej do żądania od właściciela pojazdu informacji o której mowa w art. 78 ust 4 ustawy prawo o ruchu drogowym wynikają z art 129b ust 3 pkt 7 tej ustawy.

Karę wymierzono obwinionej na podstawie art. 96 § 1 w zw. z art. 96 § 3 KW w wysokości 800,00 zł mając na uwadze, że kara taka nakłoni obwinioną do wykonywania w przyszłości obowiązków nałożonych ustawą. Nie bez znaczenia dla wymiaru kary były informacje zawarte w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, z którego wynika, że obwiniona nie figuruje w tej ewidencji(k 47). Zatem kara grzywny w kwocie 800,00 zł ma spełnić swe cele wychowawcze i prewencyjne, tak by obwiniona miała większe baczenie na pojazd, jak również wykonywanie nałożonych ustawą obowiązków, nie mogąc przy tym być jedynie karą symboliczną. Sąd wziął również pod uwagę szereg sprzecznych informacji podawanych w mediach na temat uprawnień Straży Miejskiej bądź ich braku w zakresie występowania z wnioskami o ukaranie do Sądu, a zwłaszcza dotyczących art. 96 § 3 kw i in., a które to mogły wpłynąć na decyzję obwinionej i utwierdzić w błędnym przeświadczeniu, iż nie ma ona żadnego obowiązku wskazywania na żądanie straży miejskiej komu i kiedy powierzyła samochód. Jak zauważa Sąd ,w Internecie, poza błędnymi informacjami na ten temat, zamieszczane są także do wykorzystania w postępowaniach sądowych wzory pism, które niestety bezrefleksyjnie kopiowane i następnie składane do Sądu powodują dodatkowe błędne przekonanie o słuszności podnoszonych w nich kwestii.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 kpw uznając, iż w sprawie brak jest przesłanek skutkujących możliwością zwolnienia obwinionej od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania w całości.

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij